Τις τελευταίες μέρες και ειδικά με το πέρας της εξεταστικής περιόδου, διαμορφώνεται μια νέα πραγματικότητα σχετικά με τη λειτουργία της λέσχης , η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό αντιφατική και δημιουργεί συγχύσεις. Από τη μία οι πρυτανικές αρχές δίνουν καθημερινά διαπιστευτήρια για την ομαλή λειτουργία της φοιτητικής λέσχης, από την άλλη η λέσχη παραμένει κλειστή.
Ήδη από τα τέλη της προηγούμενης χρονιάς η λέσχη έκλεινε ανά διαστήματα και όταν ήταν ανοιχτή υπολειτουργούσε. Οι εργαζόμενοι στη λέσχη καλέστηκαν να δουλέψουν για μεγάλο διάστημα χωρίς καμία σύμβαση, ουσιαστικά απλήρωτοι, βασιζόμενη μόνο στις διαβεβαιώσεις των πρυτανικών αρχών, καθώς και της διοίκησης της λέσχης ότι θα επαναπροσληφθούν.
Από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς, φέτος, οι πρυτανικές αρχές δήλωσαν ότι αδυνατούν να προσλάβουν τους εργαζομένους με το προηγούμενο ( ήδη συμπιεσμένο και ελαστικό) εργασιακό καθεστώς, άρα και η μόνη διέξοδος για την λειτουργία της είναι η προκήρυξη διαγωνισμού ανάθεσης έργου σε εργολάβο – catering.
Που οφείλεται;
Αν κοιτάξουμε το συνολικό τοπίο και μια σειρά από παρόμοια περιστατικά ( όπως έχουμε δει την αλλαγή του χαρακτήρα στην Ε’ εστία του ΠΑΜΑΚ με την μετατροπή των οικότροφων σε ενοίκους, την υποβάθμιση των εστιών του ΑΠΘ μέσω της υποστελέχωσής τους, ακόμα και το κλείσιμο των εστιών της ΑΣΟΕΕ ) καταλήγουμε σε κάποια κομβικά συμπεράσματα. Η παρούσα κατάσταση δεν οφείλεται σε τεχνοκρατικού είδους κωλύματα , ούτε στην εμμονή των ‘’αδιάλλακτων ‘’ εργαζομένων. Έρχεται ως αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησης των ιδρυμάτων, όπως προβλέπεται από τον νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην κατεύθυνση μετακίλησης του κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών, της διάλυσης της φοιτητικής μέριμνας( με την κατάργηση της δωρεάν σίτισης εν προκειμένω) επίθεσης στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος , στα πλαίσια των πολιτικών λιτότητας αλλά και ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Ας μην ξεχνάμε πως ο δημόσιος , ανοιχτός και κοινωνικός χαρακτήρας της φοιτητικής λέσχης αποτελεί κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος.
Τι σημαίνει πραγματικά αυτό;
Ο εργολάβος θα αναλαμβάνει δηλαδή το έργο της σίτιση, λαμβάνοντας το ανάλογο κονδύλι από το πανεπιστήμιο. Σε αυτή τη συνθήκη οι πρυτανικές αρχές εγγυόνται θεωρητικά, τόσο τη δωρεάν σίτιση όσο και την επαναπρόσληψη των εργαζομένων.
Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί , ότι στο νέο εργασιακό καθεστώς στο όποιο θα ενταχτούν οι εργαζόμενοι της λέσχης, ο εργολάβος, δεν θα καταπατά δικαιώματα, δεν θα μειώνει μισθούς, ή ακόμα και δεν θα απολύει, στην προσπάθεια αύξησης των κερδών του, εάν αυτά μπορούν να διασφαλιστούν με λιγότερους η και πιο παραγωγικούς εργαζόμενους.
Από την άλλη, είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο (από τα παραδείγματα όλων των υπολοίπων λεσχών στην Ελλάδα), ότι παρά τις διαβεβαιώσεις των πρυτανικών αρχών στο επόμενο διάστημα θα τεθεί ζήτημα αντίτιμου. Οι εγκύκλιοι υπάρχουν , όπως και τα νομικά παραθυράκια, τα οποία μπορεί να επικαλεστεί ο εργολάβος- διαχειριστής, ώστε να θέσει εισοδηματικά κριτήρια για την πάλαι ποτέ δωρεάν σίτιση. Έτσι ακόμα και αν κάποιο ποσοστό των φοιτητών τρώει δωρεάν, η πλειονότητα αυτών, θα αναγκάζεται να πληρώσει. (πχ λέσχη ΠΑΜΑΚ: οι φοιτητές που ‘’δικαιούνται’’ δωρεάν φαγητό ολοένα και μειώνονται, ενώ οι τιμές αυξάνονται χρόνο με το χρόνο!) Εν τέλει έχουμε μπροστά μας, την καταπάτηση, μιας από τις βασικότερες κατακτήσεις του φοιτητικού κινήματος, αυτής του δικαιώματος των φοιτητών να σιτίζονται δωρεάν, όπως και να σπουδάζουν δωρεάν στα πλαίσια της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης!
Ωστόσο χαρακτηριστικό είναι ότι ένα από τα επιχειρήματα των υποστηρικτών αυτής της αλλαγής της λέσχης και της κατά κάποιο τρόπο ιδιωτικοποίησης της, είναι η βελτίωση των συνθηκών, καθώς και η βελτίωση του φαγητού. Η πραγματικότητα όμως απέδειξε ότι ενώ στη δημόσια λέσχη του ΑΠΘ το φαγητό ουδέποτε κρίθηκε ακατάλληλο, στις εκσυγχρονισμένες λέσχες που διαχειρίζεται ο μεγαλοεργολάβος σίτισης Χούτος (πιθανότερος διαχειριστής και της λέσχης του ΑΠΘ) βρέθηκαν κρέατα προέλευσης αλόγου, επικίνδυνα για την υγεία!!!
Ως φοιτητές δεν μπορούμε να μείνουμε άπραγοι απέναντι στην επίθεση που δέχονται τα κεκτημένα μας. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την παραχώρηση της λέσχης σε κανένα, όπως δεν μπορούμε να επιτρέψουμε και να μετατραπεί το πανεπιστήμιο σε εργασιακό κάτεργο!Πιο πολύ απ όλα όμως οφείλουμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας να σπουδάζουμε δωρεάν σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο. Η σίτιση, η στέγαση, τα συγγράμματα οι δωρεάν σπουδές εν τέλει, είναι κατακτήσεις, που ΔΕΝ θα τις διαπραγματευτούμε.