Οι ΜΚΟ συμβάλλουν στην αφομοίωση των εγχειρημάτων αυτοοργάνωσης από το κράτος και με τη δράση τους προωθούν τη συμμόρφωση προς τις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Η λογική του κράτους υπαγορεύει την ανάγκη κατασκευής νέων, έμμεσων μορφών ρύθμισης και ελέγχου της κοινωνίας, πλάι στις παραδοσιακές μεθόδους πειθάρχησης και καταστολής, χρησιμοποιώντας ακόμη και τη γλώσσα και τις μορφές αγώνα των κινημάτων. Από την Αργεντινή, τη Χιλή και την Ουρουγουάη ως τη Βραζιλία, τη Βολιβία, τον Ισημερινό και το Μεξικό, οι ΜΚΟ έχουν υπηρετήσει αυτήν την ανάγκη ως μηχανισμοί συνάρθρωσης του κράτους με τα κοινωνικά κινήματα: «οι νέες μορφές διακυβέρνησης στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά των κοινωνιών εν κινήσει. Εισβάλλουν στους χώρους τους, όχι με οπλισμένους στρατιώτες, αλλά με πληρωμένους από διεθνείς χρηματοδότες τεχνικούς». Συνέχεια ανάγνωσης ΜΚΟ, κοινωνικά παντοπωλεία, «κοινωφελή» προγράμματα, συσσίτια, είναι του συστήματος τα δεκανίκια…
