Ίσως να σας φαίνεται λίγο ακραίος ή άκυρος ο τίτλος. Αλλά αυτό που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες μέρες ειδικά αφήνει μία εντύπωση οτι έχουμε εργατικό κράτος…
Το βόλεμα των κάθε είδους δημοσίων υπαλλήλων όπως οι διοικητικοί, χρεώνεται στους εργαζόμενους και τους απεργούς Συνέχεια ανάγνωσης METANOΕΙΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ!!!(με αφορμή τον αγώνα των διοικητικών)
1.
Απ’ όλο το φάσμα του δημοκρατικού συρφετού (από τη γαλανόλευκη εκδοχή του έως την υποτιθέμενη «μαυροκόκκινη»), όλοι οι ευαίσθητοι πολυθρονολάγνοι βιβλιοφάγοι φρικιούν μπροστά στους πρόσφατους εμπρησμούς εθνικιστικών βιβλιοπωλείων στην Αθήνα. Τα δημοκρατικά κλαψουρίσματα ψέλνουν για την «καταστροφή της γνώσης και των ιδεών» και με γκεμπελιστικό τρόπο ταυτίζουν τις επιθετικές αυτές ενέργειες με το ναζισμό. Ακόμα και κάποιοι αναρχικοί (ή «αναρχικοί») νιώθουν μεταφυσικό ρίγος μπροστά στην εικόνα ενός καμένου βιβλιοπωλείου και μιλούν με τη γλώσσα των δημοσιογράφων: ¨Αυτοί που καταστρέφουν βιβλιοπωλεία είναι χειρότεροι από φασίστες. Δυσφημούν την αναρχία.¨
Πράγματι, τέτοιες επιθετικές ενέργειες δυσφημούν τη μεταμοντέρνα απονευρωμένη «αναρχία» των επικοινωνιακών λίφτινγκ και των από καθέδρας «επαναστατών» της πορδής, που μοιάζουν «σαν να τους έχουν πασαλείψει απαλοσύνη». Αρκετά όμως με αυτές τις ιδεολογικές κουραδομηχανές… Συνέχεια ανάγνωσης Κάτι καμένο μυρίζει στο βασίλειο της δημοκρατίας
Αιτία για το παρακάτω κείμενο είναι ένα σύνθημα που διάβασα πρόσφατα και άλλο ένα που θυμήθηκα, με αφορμή το πρώτο. Το πρώτο λοιπόν σύνθημα έγραφε: «Αν απελάσουμε 450.000 φασίστες, χωράνε άνετα άλλοι τόσοι μετανάστες», και υπέγραφαν οι Antifa τάδε. Το δεύτερο που θυμήθηκα έγραφε κάτι του τύπου «να πληρώσουν τα αφεντικά το χαράτσι», κάπως έτσι τέλος πάντων. Αυτό είχε ένα αλφάδι ως υπογραφή.
Επειδή η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια, είναι ζήτημα αξιοπρέπειας και όχι μόνο, μιας πράξης να προηγείται πάντα μια σκέψη. Μια σκέψη ολοκληρωμένη, ζυγισμένη και πάντα ουσιώδης και ορθή. Συνέχεια ανάγνωσης Η παγίδα των λέξεων
Αθήνα, Εξάρχεια 6 Δεκέμβρη 2008
Ένας κρότος. Μια αδέσποτη σφαίρα αμολιέται. Ένας εξοστρακισμός. Ένας στόχος. Μια μικροκαμωμένη μορφή καταρρέει στο πεζοδρόμιο. Απέναντί του δυο σκιές απομακρύνονται με γοργό βηματισμό από το σκηνικό. Ακούγονται φωνές, ουρλιαχτά, κλάμα. Κλάμα παιδικό. Το φριχτότερο είδος κλάματος. Μια κηλίδα αίματος, που γίνεται λίμνη, που γίνεται θάλασσα, που πνίγει τα πάντα στο διάβα της.Πνίγει το χρόνο, πνίγει τα αθώα χαμόγελα, πνίγει την ίδια τη ζωή! Ξαφνικά όλα παγώνουν. “Τι έγινε ρε παιδιά;” “Σκοτώσανε τον Αλέξη!”……. Συνέχεια ανάγνωσης για τον Αλέξη
Όστις εταίρους δέδοικε, δούλος ων λέληθεν εαυτόν(μτφρ: όποιος φοβάται τους άλλους, γίνεται δούλος χωρίς να το καταλάβει). Αυτό το γνωμικό του αντισθένη, αν και ειπωμένο αιώνες πριν, περιγράφει την σημερινή ελληνική κοινωνία. Ο φόβος υπήρξε ιστορικά από τα πιο σημαντικά εργαλεία των καθεστώτων για να επιβάλλουν τους νόμους τους και να δημιουργήσουν μία κοινωνία δουλοπάροικων. Από την πρώτη προσπάθεια δημιουργίας μίας κοινωνίας συνεργαζόμενων ανθρώπων ο φόβος άρχισε να μπαίνει στην καθημερινότητα και αργότερα να γίνεται κομμάτι στο DNA ανθρώπων, κοινωνικών τάξεων ή ακόμα και λαών. Οι πρώτες τελετές αγροτών προς τους θεούς δεν γινόταν από θαυμασμό ή από λατρεία. Αντιθέτως γινότανε από δέος και φόβο. Όταν υπήρχε παρατεταμένη περίοδος ξηρασίας φοβότανε ότι δεν κάνουν αρκετές θυσίες-τελετές και ότι οι θεοί τους εκδικούνται για αυτό τον λόγο. Αργότερα ήρθανε οι εξομολογήσεις για τις αμαρτίες και τις κακές πράξεις. Πάλι δεν γινόταν για τον εξαγνισμό ή τον διάλογο με τον θεό, αλλά από φόβο ότι οι κακές πράξεις θα τον οδηγήσουν σε ένα κακό μέλλον ή ακόμα ότι θα χάσουν μια θέση στον παράδεισο. Συνέχεια ανάγνωσης ΦΟΒΟΣ-ΤΡΟΜΟΣ-ΥΣΤΕΡΙΑ
«Όσοι δεν έχουν δικά τους προσόντα, καταφεύγουν στους ένδοξους προγόνους και παππούδες τους, με άλλα λόγια, σε τάφους και μνήματα.», Μένανδρος
Χόρτασα να είμαι περήφανος απόγονος του Σωκράτη, του Κολοκοτρώνη και του Βελουχιώτη. Χόρτασα να καμαρώνω για την Ακρόπολη, τους Δελφούς και τις Μυκήνες. Χόρτασα φωτίζομαι από την “Ιλιάδα”, τον “Ύμνον εις την Ελευθερίαν και “Άξιον Εστί”. Τώρα που ξαναπείνασα, με τι θα με ταΐσεις, Ελλάδα; Συνέχεια ανάγνωσης περί απογόνων κουβέντα