15 ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΨΕΥΤΙΚΟ ΔΙΛΛΗΜΑ

1.        Γενικότερα έχουμε την άποψη ότι η απεργία αποτελεί την πιο σημαντική δυνατότητα του κόσμου της εργασίας να ασκήσει πολιτικό εκβιασμό προς τους κρατούντες, ώστε να βελτιώσει τη μοίρα του στα πλαίσια του συσχετισμού δύναμης και του αδυσώπητου κοινωνικού ανταγωνισμού. Γι αυτό λοιπόν, η απεργία αποτέλεσε ιστορικά την πιο προωθημένη μορφή της ταξικής πάλης, καταλύτη εξελίξεων, δημιουργό της χάρτας των δικαιωμάτων που σήμερα γκρεμίζονται, ό,τι φοβάται πιο πολύ το καθεστώς που κυβερνά-και τη συκοφαντεί ως εκ τούτου με ένα ανελέητο ιδεολογικό πόλεμο, την καταστέλλει, τη ματώνει, την απαγορεύει, την εξορίζει από τις προτάσεις των συνδικαλιστών που άμεσα ή έμμεσα επηρεάζει ή και από άλλους που οδηγούνται στην άποψη πως είναι παρωχημένη, ανούσια, συμπλεγματική, αναποτελεσματική μορφή πάλης.

2.        Κι ενώ ο κατεστημένος συνδικαλισμός, δυστυχώς από όλο το φάσμα, στα πιο κρίσιμα χρόνια για την τύχη των εργαζομένων και των εκπαιδευτικών, στα χρόνια που κρύφτηκε το φως από τα βέλη του αντίπαλου, αποδείχτηκε ρίψασπις, παρατάσσοντας αμετανόητα τριάντα πέντε 24ωρες και μερικές 48ωρες απεργίες κυριολεκτικά στο γάμο του Καραγκιόζη, στο ερώτημα «τι απεργία και πότε;» απαντάμε απερίφραστα πως κάθε μέρα εδώ και τρία χρόνια ήταν ώρα για απεργία διαρκείας, το μόνο και το τελευταίο όπλο μας πριν τον εργασιακό και φυσικό αφανισμό μας.

3.        Κι ενώ περίσσεψαν οι επί χάρτου επαναστάσεις, οι καταλήψεις ως τάχα φερέλπιδα μορφή πάλης, οι εξεγέρσεις και οι ξεσηκωμοί των προκηρύξεων, οι μούτζες και οι κατάρες στη Βουλή, οι πλατείες που δε βρήκαν δρόμο να συναντήσουν και να φουντώσουν τους εργατικούς αγώνες, το αυτοαποκαλούμενο ως αριστερό ριζοσπαστικό κομμάτι του κινήματος πρωταγωνίστησε στην αγωνιστική και απεργιακή άπνοια, στον ευτελισμό των αγώνων, στην αποδοχή των στημένων και απαξιωμένων μορφών «πάλης» του κυβερνητικού συνδικαλισμού, τελικά στην ήττα που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα, ένεκα της φθίνουσας πορείας των κοινωνικών αντιστάσεων.

4.        Αυτή η ιδεοληπτική και διαχειριστική λογική, που αρνήθηκε πεισματικά την απεργία διαρκείας εκφράστηκε με διάφορα επιχειρήματα και δικαιολογίες: Συκοφάντησε, ως συντεχνιακή και κλαδική, κάθε απεργιακή σπίθα που εκδηλώθηκε τα τρία αυτά χρόνια, κάθε κλαδική αιχμή που μπορούσε να ανάψει και να γενικέψει τη φωτιά. «Απαγόρεψε» στην εκπαίδευση την ιδέα της απεργίας διαρκείας, απομάκρυνε τη σύγκρουση και τη ρήξη από την ατζέντα της συλλογικής συζήτησης. Παρέπεμψε τη σύγκρουση σε ένα μακρινό μέλλον βάζοντας λεόντειες προυποθέσεις διακλαδικού αγώνα-καθιστώντας τον εντέλει ουτοπικό. Ενθάρρυνε τον αέναο και δογματικό κύκλο των 24ωρων ως τάχα τον παρατεταμένο αγώνα που έχουμε ανάγκη, σαν το «αγιασμένο νερό» που πρέπει να κρατάμε μπροστά στην ξηρασία που μας περιμένει. Στις δυο Ομοσπονδίες, ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, κάθε μια από τις συνιστώσες της εκπαιδευτικής Αριστεράς είχε τους δικούς της λόγους να ομνύει σε τέτοιες λογικές. Η Συν-εργασία περιμένοντας το ώριμο φρούτο της κυβερνητικής εναλλαγής, οι Παρεμβάσεις το αντίστοιχο φρούτο στα πλαίσια του συνδικάτου και το ΠΑΜΕ  για να ασκείται στην περιχαράκωση από ό,τι κινείται κι από αγώνες που δεν ελέγχει.

5.        Η σχολική χρονιά που εκπνέει ήταν η χρονιά που ο μνημονιακός εφιάλτης βρίσκεται, ως εισβολέας πια, σε κάθε σχολείο, σε κάθε τάξη σε κάθε σπίτι εκπαιδευτικού, ξεθεμελιώνοντας όλα τα εργασικά και όλα τα μορφωτικά δικαιώματα στη δημόσια εκπαίδευση. Εικοσιπέντε χρόνια νεοφιλελελεύθερων σχεδίων, που κατατροπώθηκαν από το αλεξικέραυνο του κινήματος και από τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες, έχουν τεθεί στο τραπέζι και θεσμοθετούνται. Αλλάζουν το κλίμα σε κάθε σχολείο, σε κάθε εκπαιδευτικό σπίτι και φέρνουν τρόμο, φόβο, ομηρία, αξιολόγηση, επιθεωρητισμό, αύξηση ωραρίου, κλείσιμο σχολείων, μαζικές καταργήσεις οργανικών θέσεων, υποχρεωτικές μεταθέσεις, υποχρεωτικές μετακινήσεις, κατασκευή επίορκων, εκτεταμένες απολύσεις στην εκπαίδευση που θα καταστεί έτσι ο κύριος αιμοδότης στο Μινώταυρο των απολύσεων και των ανθρωποθυσιών που ζητά η Τρόικα!

6.        Κι ενώ το θεσμικό παζλ από νόμους εγκυκλίους και διαρροές είναι όλη τη χρονιά στο τραπέζι και στήνεται, σιγή ιχθύος τήρησαν για άλλη μια χρονιά τα εκπαιδευτικά συνδικάτα, ενώ η «ριζοσπαστική» τους πτέρυγα σχεδίασε όλη τη χρονιά ένα συλλαλητήριο και τη συνεπήρε ξανά η ιδέα περί μιας 48ωρης απεργίας που κι αυτή ανεκλήθη. Σε καμιά από τις προτάσεις μας μέσα στη χρονιά για οργανωμένη και σχεδιασμένη εκδήλωση απεργίας διαρκείας στην εκπαίδευση, με ευρύτερη κοινωνική και εργατική απεύθυνση, δεν υπήρξαν ευήκοα ώτα από όλες τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που εκπροσωπούνται στη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ. Ούτε τον Απρίλη με αφορμή το σχέδιο Προκρούστης για το κούρεμα χιλιάδων οργανικών θέσεων, ούτε το Φλεβάρη με τη λαιμητόμο της αξιολόγησης και των απολύσεων, ούτε το Νοέμβρη με το τρίτο Μνημόνιο, τη μείωση των δαπανών και την επαγγελία της αύξησης του ωραρίου. Ούτε βέβαια υπήρξε η παραμικρή πρόταση ή σχεδιασμός για απεργία το μήνα Μάη, που συμπίπτει με τις εξετάσεις, που θα έβαζε τον κλάδο σε μια τροχιά οργανωτικής και ιδεολογικής προετοιμασίας για μια σκληρή  σύγκρουση  με τεράστιο διακύβευμα. Όχι μόνο οι άλλες προτάσεις, που προαναφέραμε, αλλά ακόμα και μια τέτοια απεργία, που ανάμεσα στους συναδέλφους της Δευτεροβάθμιας είναι προδήλως πιο «δημοφιλής», ήταν αποκεκλεισμένη.

7.        Η, με νόμο πια και επακριβώς προσδιορισμένη, αύξηση του διδακτικού ωραρίου στη Δευτεροβάθμια, η οσονούπω θεσμοθέτησή της και στην Πρωτοβάθμια, οι αλλαγές στους περιορισμούς της οργανικότητας των σχολείων και το Π.Δ για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις- όλα τα μέτρα δηλαδή που μας έπεσαν στο κεφάλι λίγο πριν τις διακοπές του Πάσχα, ασφαλώς και δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά μέρος του ίδιου αποκρουστικού παζλ που στήνεται και που κάθε το κομμάτι βομβαρδίζει το εκπαιδευτικό μας σπίτι. Οι δύο ώρες αύξηση του ωραρίου σε κάθε συνάδελφο της Δευτεροβάθμιας απολύουν οριστικά 10.000 αναπληρωτές συναδέλφους, μετακινούν με το ζόρι χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την επικράτεια, απολύουν όσους δεν μπορέσουν να αποτεθούν όπου δει! Είναι αυτός λόγος για να σκεφτεί το κίνημα την απεργία διαρκείας; Ασφαλώς ναι! Όμως ήταν λόγος και χθες και προχθές και κάθε μέρα τρία χρόνια τώρα που ο μνημονιακός εφιάλτης κάνει περίπατο πάνω από τις ζωές μας. Και όσοι πήραν την ευθύνη να προτείνουν στην ΟΛΜΕ απεργία διαρκείας στις εξετάσεις πέφτουν σήμερα πάνω στις νάρκες που οι ίδιοι έσπειραν τόσο καιρό, απαξιώνοντας την απεργία διαρκείας, κωφεύοντας ή συκοφαντώντας ως τάχα συντεχνιακές, κλαδικές, επιπόλαιες, αναποτελεσματικές, τυχοδιωκτικές όλες μα όλες τις προτάσεις που μέχρι σήμερα κατατέθηκαν στο κίνημα από αγωνιστές και ανεξάρτητες δυνάμεις.

8.        Σπεύδουμε να ξεκαθαρίσουμε από τη μεριά μας-και με την επιφύλαξη πως ως κίνηση δραστηριοποιούμαστε στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και ως εκ τούτου δε βρισκόμαστε στην καρδιά του φαινομένου- ότι για μας οι εξετάσεις δεν είναι ένα φετίχ που πρέπει να μαγνητίζει είτε την κήρυξη είτε την αποτροπή μιας απεργίας. Όσο απαράδεκτη και απολίτικη είναι η στάση του ΠΑΜΕ που θεωρεί τις εξετάσεις ως την περίοδο μιας «ιερής εκεχειρίας» από την ταξική πάλη στο χώρο της εκπαίδευσης, άλλο τόσο απολίτικες και διαχρονικά επιζήμιες είναι οι απόψεις που θυμούνται την ταξική πάλη και την όξυνσή της την περίοδο των εξετάσεων, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα συμβάλλουν με τη στάση τους τους στην ιδεολογική επέλαση του αντίπαλου και στη νομιμοποίηση των εκφυλιστικών μορφών αγώνα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

9.        Η απεργία, η απεργία διαρκείας, έχει τη συνείδηση και την αποστολή να νικήσει γι αυτό και περικλείει στο  DNA της και το «ιερό» και το «βέβηλο». Ιερό είναι το ταξικό καθήκον, η αποστολή της νίκης, ο σεβασμός στην ατομική και συλλογική προσπάθεια, η αλληλεγγύη στους αδύναμους πολεμιστές, οι κοινωνικές συμμαχίες, η ηθική του αγώνα. Βέβηλο είναι ό,τι καταστρέφει αξίες και σύμβολα του αντίπαλου, ό,τι πλήττει τις δομές του, ό,τι σκιάζει την ιδεολογία του. Μια απεργία αποφασισμένων κλάδων στην εκπαίδευση, που  αμφισβητεί τον πυρήνα της αντιλαϊκής και αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, το φτωχό σχολείο της εγκατάλειψης, της απόρριψης και της ταξικής επιλογής, που εξασφαλίζει κοινωνικές συμμαχίες μέσα από την οργανωτική και ιδεολογική της προετοιμασία, αν βρει στο διάβα της τις εξετάσεις δε θα πρέπει να τις σεβαστεί, αλλά να τις βεβηλώσει! Γιατί οι εξετάσεις δεν είναι οι μέρες της γνώσης και της χαράς, που καθαγιάζονται οι προσπάθειες των παιδιών της λαϊκής οικογένειας- όπως τραγικά διατείνεται το ΠΑΜΕ, αλλά αποτελούν τα ιερά και τα όσια, το βασικό ένστικτο ενός συστήματος απόρριψης και ταξικής επιλογής, από τα πιο βάρβαρα που λειτουργούν στη Δ.Ευρώπη. Αποτελούν, μαζί με την αξιολόγηση, την κορωνίδα, το μάτι του νεοφιλελεύθερου τυφώνα, τα πιο σπουδαία εργαλεία για την αποδόμηση του δημόσιου σχολείου και ένα κίνημα για το παρόν και το μέλλον της εκπαίδευσης πρέπει να ανοίξει πόλεμο απέναντί τους πριν το αγοραίο σχολείο αναδυθεί ολοκληρωτικά από τα ερείπια της πολιτικής των μνημονίων.

10.  Σήμερα η προοπτική μιας τέτοιας απεργίας δε δυσκολεύεται μόνο από τις λυσσώδεις και εμετικές επιθέσεις του πολιτικού προσωπικού, των τηλεεισαγγελέων και των πληρωμένων γραφίδων των ΜΜΕ, τη συκοφαντία που ακολουθεί κάθε εκπαιδευτικό αντίλογο, την επιστράτευση που επισείεται μονομιάς, τον κοινωνικό αυτοματισμό και τον κανιβαλισμό που συντονίζουν τα όργανα προπαγάνδας του καθεστώτος. Δυσκολεύεται επιπρόσθετα από την ανεμπιστοσύνη και την εύλογη καχυποψία του εκπαιδευτικού κόσμου απέναντι στις πρασινογάλαζες ηγεσίες των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, αλλά και τις κολοσσιαίες αντιφάσεις των υπολοίπων δυνάμεων, τις ευθύνες τους για την ήττα που ως τώρα έχουμε υποστεί. Και ασφαλώς, τόσο στο εσωτερικό του κλάδου όσο και στην κοινωνία, αυτές οι αντιφάσεις  δυσκολεύουν την υπεράσπιση τόσο μιας απεργίας διαρκείας όσο και μιας απεργίας που συμπίπτει με τις εξετάσεις. Τρία χρόνια μνημονίων χωρίς απεργιακή σύγκρουση, πάνω από 20 χρόνια από την τελευταία απεργία στις εξετάσεις, η ιδεολογική υποχώρηση και το στρογγύλεμα θέσεων από τη λογική «θέλω στο συνδικάτο να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη» δε διαμόρφωσαν κουλτούρα σύγκρουσης στο εσωτερικό του κλάδου ούτε με αυτήν απευθύνθηκε στην κοινωνία για να οσμωθούν.

11.  Τα παραπάνω δεν είναι στοιχεία που αμφισβητούν το timing μιας αναγκαίας, από χθες μάλιστα, απεργίας. Τουναντίον, δείχνουν μια σειρά από σκουριασμένα συνθήματα, κούφια λόγια και ιδεοληψίες των κομματικών και παραταξιακών μηχανισμών που είναι αναγκασμένο το κίνημα να αποτινάξει, αν πραγματικά θέλει να βρεθεί στο κέντρο των εξελίξεων, αν θέλει και να καθοδηγηθεί μόνο από την οργή και τις ανάγκες του κόσμου της μαχόμενης εκπαίδευσης για ζωή και εργασιακή αξιοπρέπεια, αν θέλει να παλέψει για την κλεμμένη ζωή, να ανατρέψει τη βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και κυρίως αν θέλει να νικήσει. Γιατί πράγματι, τούτη την ώρα η εκπαίδευση μετά από τις καίριες επιθέσεις που έχει δεχτεί οφείλει να προτάξει δυναμικές-αποτελεσματικές μορφές κινητοποιήσεων. Έχοντας ως παρακαταθήκη την αγωνιστική στάση και δράση  από το πρόσφατο παρελθόν, πολύ περισσότερο τώρα, οφείλει να παίξει πρωταγωνιστικό και καθοριστικό ρόλο ακόμα και σε μια κατεύθυνση γενικευμένης σύγκρουσης για τη ρήξη και την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής των μνημονίων. Η σύγκρουση όμως θα είναι ιστορική και όχι εικονική!  Ο κόσμος της εργασίας δεν πρέπει να μείνει ακάλεστος  στη σύγκρουση, πρέπει να τον χωρούν, να τον εμπνέουν τα αιτήματα του αγώνα. Ο κόσμος της εργασίας, όπως κι αν συμπορευτεί δε θα το κάνει διεκδικήσει 50-100-ευρώ αύξηση. Θα συμπορευτεί, θα απεργήσει για να κερδίσει την ίδια του τη ζωή σε όλα τα επίπεδα: αξιοπρεπή διαβίωση, υγεία, παιδεία, να επανακτήσει τον κοινωνικό πλούτο της χώρας και της κοινωνίας! Η Παιδεία ως δημόσιο αγαθό που λεηλατείται είναι μέρος του κοινωνικού πλούτου που τον θέλουμε πίσω και με τέτοια απεύθυνση οφείλει ένα απεργιακό ρεύμα στην εκπαίδευση να συναντήσει τώρα γονείς, εργαζόμενους, ενώσεις, συνδικάτα, ομοσπονδίες εργαζομένων, για να γίνει μέτωπο ρήξης και ανατροπής

12.  Αλλά και ως εκπαιδευτικοί δεν απεργούμε για να γυρίσουμε μετά την απεργία αντιμετωπίζοντας μια ζωή ακόμα περισσότερο χρεωμένη με τα μείον της απεργίας. Λίγοι θα πειστούν να βάλουν πλάτη σ’ έναν τέτοιο αγώνα, αν ξέρουν ότι μαζί με τα υπάρχοντα χρέη προς την ΔΕΗ, την Εφορία, το στεγαστικό  δάνειο, το ενοίκιο, τα φροντιστήρια των παιδιών, τα χρέη των δανείων στην τράπεζα, θα έχει  επιβαρύνει το βιοπορισμό του με τα χαμένα λεφτά της απεργίας. Ο δρόμος για την νίκη δεν θα έχει επιστροφή! Η μόνη φυγή θα είναι προς τα μπρος! Αυτός είναι ο παρατεταμένος αγώνας και όχι οι τριάντα πέντε 24ωρες του Παναγόπουλου και του Τσικρικά. Βάζουμε λουκέτο για να αποτινάξουμε από το αύριο το χρέος σε όλα τα επίπεδα: Ένα αύριο χωρίς χαράτσια, χωρίς οφειλόμενους φόρους στην εφορία, χωρίς τη φτώχεια του μήνα, το άγχος του εξοστρακισμού, της απόλυσης, τον τρόμο του επιθεωρητή. Ένα αύριο χωρίς εφιάλτες! Αυτό το διακύβευμα είναι πολύ πιο ευγενές από τις εκλογικές σκοπιμότητες, τις οβιδιακές μεταμορφώσεις, τα πισωπατήματα, τις δεύτερες σκέψεις του συνδικαλιστικού κατεστημένου, γι αυτό και θα σαρωθούν από τον κόσμο της εκπαίδευσης, που πρέπει να πάρει και θα πάρει τον αγώνα στα χέρια του!

13.        Όποιος δε μοιραστεί τον αγώνα θα μοιραστεί την ήττα. Οι απεργοί καθηγητές της Δευτεροβάθμιας δε θα πρέπει να μείνουν μόνοι σε αυτόν τον αγώνα. Με δεδομένη την απόφαση του Δ.Σ της ΟΛΜΕ να εισηγηθεί στις Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ μια μορφή απεργίας διαρκείας μέσα στο Μάη κανείς δεν πρέπει να σιωπά ή να κρύβεται όσα κι αν έχει να καταλογίσει στον κατεστημένο συνδικαλισμό. Κανείς δεν πρέπει να επενδύει στην ήττα, να πατά σε δυο βάρκες, να πορεύεται στο δρόμο του εκλογικού ωφελιμισμού μπροστά στις αρχαιρεσίες των συλλόγων και τα εκλογικά συνέδρια των Ομοσπονδιών. Η Δευτεροβάθμια δεν έχει ανάγκη μόνο την αλληλεγγύη της Πρωτοβάθμιας, αντίθετα και οι δυο έχουν ανάγκη την απεργιακή συμπόρευση, όποια ανισομετρία κι αν παρουσιάζεται στις αγωνιστικές διαθέσεις των συναδέλφων των δυο χώρων-λόγω της εποχής. Η ανελέητη επίθεση αφορά όλη την εκπαίδευση, κοινές είναι οι ανάγκες κοινά πρέπει να είναι τα αιτήματα. Ασχήμιες ή κακοφωνίες σε σχέση με το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, στις οποίες μάλιστα πρωταγωνιστούν οι ίδιες  παρατάξεις, που εκφράζονται δίγλωσσα στους δύο χώρους, δεν αφορούν το κίνημα και τέτοιες διαιρέσεις δεν πρέπει να επιτραπούν.

14.        Απερίφραστα, καλούμε τη ΔΟΕ να κηρύξει απεργία στην Πρωτοβάθμια τις ίδιες μέρες που εισηγείται απεργία η ΟΛΜΕ προς τις Γ.Σ των ΕΛΜΕ, ενισχύοντας την οριστική λήψη της απόφασης και τη δύναμη πυρός της απεργίας. Να συνδιοργανώσει τη κοινή δράση σε όλο το πρώτο πενθήμερο και να προχωρήσει σε συνελεύσεις – ει δυνατόν σε κοινό τόπο και χρόνο με τις ΕΛΜΕ σε όλους τους διδασκαλικούς συλλόγους για τη συνέχιση του αγώνα μετά τις 24  Μάη. Κυρίως καλούμε όλες τις συλλογικότητες με αγωνιστικές αναφορές, τους συναδέλφους της μαχόμενης εκπαίδευσης και στους δύο χώρους να συγκροτήσουμε τις μέρες που απομένουν ένα απεργιακό μέτωπο που θα υπερβεί το στενό και προδιαγεγραμμένο αγωνιστικό ορίζοντα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που θα επιδιώξει να πυροδοτήσει τη γενικευμένη κοινωνική αντίσταση, που θα καλέσει σε συμπόρευση κι άλλους κλάδους που αυτή την ώρα βρίσκονται στην καρδιά της κυβερνητικής επίθεσης- ΔΗΜΟΣΙΟ, ΟΤΑ, ΥΓΕΙΑ και θα βάλει στην ατζέντα του ξεκάθαρους στόχους πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής: την ανατροπή της κυβέρνησης, την εκδίωξη της Τρόικα και την ακύρωση όλων των συνθηκών και των συμβάσεων που υπογράφτηκαν μαζί της, την έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ, τη μη αναγνώριση-διαγραφή του Χρέους, την κοινωνικοποίηση των τραπεζών, τη φορολόγηση του Κεφαλαίου, την απόδοση στο λαό της εκκλησιαστικής περιουσίας. Για να δοθούν χρήματα σε όλο το κοινωνικό πεδίο για μισθούς – συντάξεις – Υγεία – Πρόνοια – Ασφάλιση, Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, κοινωνικές υποδομές, για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, για να πάρουμε πίσω την κλεμμένη μας ζωή.

15.  Κάποτε η εκπαίδευση έχει να αναμετρηθεί με το μπόι της. Αν όχι τώρα πότε; Εικοσιπέντε χρόνια μετά τον νικηφόρο αγώνα των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις και επτά χρόνια από το  μεγάλο απεργιακό ξέσπασμα των τριών μηνών των δασκάλων το 2006, ένα φάντασμα πλανιέται και πάλι πάνω από την εκπαίδευση που κάνει πολλούς να χάνουν τον ύπνο τους. Απεργία διαρκείας στην εκπαίδευση-Απεργία διαρκείας παντού. Τώρα! Και μέχρι τη νίκη!

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

        8  Μάη 2013