Μεγάλες συζητήσεις και αναλύσεις γίνονται για το θέμα της ποινικής δίωξης της Χρυσής Αυγής («ΧΑ» από δω και πέρα στο κείμενο) και γενικότερα για την στάση, το σήμερα και το αύριο, του αντιφασιστικού κινήματος. Ανάλογη κουβέντα γίνεται και στο εσωτερικό της αριστεράς με διαφόρων ειδών αναλύσεις. Το παρόν κείμενο δεν διεκδικεί την ”αλήθεια” και τη μοναδική σωστή άποψη πάνω στο ζήτημα του φασισμού, αλλά προσπαθεί να συμβάλει στην περαιτέρω εμβάθυνση και ψύχραιμη ανάλυση για την στάση της δικής μας αριστεράς απέναντι στο θέμα. Ευρύτερα, θέλει να συμβάλει στις όποιες αναλύσεις και απαντήσεις από την σκοπιά της επαναστατικής αριστεράς.

Η πρώτη αντίδραση όλων μας στο άκουσμα ότι ”βάζουν τους φασίστες φυλακή” ήταν χαρά, πολλά «επιτέλους», «καλά να πάθουν» κλπ. Όμως καλό θα ήτανε να δούμε το θέμα στο σύνολό του, να βγάλουμε συμπεράσματα από αυτό και να δούμε κατά πόσο τελικά είναι κάτι που βοηθάει το κίνημα και την ταξική πάλη. Σε διλήμματα του τύπου ”είσαι υπέρ ή κατά της νομικής δίωξης των φασιστών;” δεν πρόκειται να μπω. Αυτά είναι ανοησίες και κουβέντες καφενείου το πολύ…

Ο φασισμός αποτελεί αναπόσπαστο και οργανικό κομμάτι του καπιταλισμού. Δεν είναι ούτε ένα φαινόμενο των καιρών και ούτε έτσι μπορούμε να το αντιμετωπίζουμε. Αρκετές φορές μπορεί να εμφανίζεται σαν ένα ”αυτόνομο” πολιτικό ρεύμα είτε για να μπορεί να δείχνει ότι είναι αντισυστημικό και έτσι να αλιεύει ψήφους, είτε εξωθείται σε τέτοια θέση από το ίδιο το σύστημα και την κυβέρνηση όταν αυτή πρέπει να φανεί πιο μετριοπαθή. Στην ουσία η ΧΑ εμφανίστηκε σε μεγάλο βαθμό ως ένα εθνικιστικό πολιτικό ρεύμα με αρκετές πρακτικές που ούτε καν το σύστημα επέλεξε, αλλά παρ όλα αυτά πάντα λογοδοτεί στα ίδια αφεντικά με την κυβέρνηση, δηλαδή στην εργοδοσία και το διεθνές κεφάλαιο. Απόδειξη αυτού του συλλογισμού οι υποσχέσεις στα αφεντικά στο Πέραμα, η ψήφιση διαφόρων νομοσχεδίων της μνημονιακής και προδοτικής αντεθνικής κυβέρνησης, όπως την αποκαλούσανε οι ίδιοι.

Ας πάμε τώρα να αναλύσουμε γιατί λοιπόν οι κατά τα άλλα συνεργάτες στο τσάκισμα της εργατικής τάξης φτάσανε σε τέτοια ρήξη. Η κυβέρνηση και η Χ.Α ως εκφραστές του κεφαλαίου ακολουθούν αυτό που ο Λένιν λέει ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, ειδικά σε περίοδο όπου ο καπιταλισμός περνά και ποσοτικά και ποιοτικά σε μια νέα φάση, σε ένα ανώτερο στάδιο, είτε θέλετε να το πούμε ιμπεριαλισμό είτε ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Σε τέτοια φάση λοιπόν μερίδες του κεφαλαίου ή εκφραστές τους αν και βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία, όταν νιώθουνε ότι απειλούνται προσπαθώντας να διασώσουν τα συμφέροντά τους, έρχονται σε ρήξη. Για την ακρίβεια υπάρχει μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα τους, ένα διαλεκτικό δίπολο συνεργασίας-αντίθεσης. Αυτό δεν συνέβη ξαφνικά πριν από λίγες μέρες ή εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης…..

Αρκετά χρόνια τώρα, ιδιαίτερα από το 2007 και μετά, οι εκάστοτε κυβερνήσεις πέρασαν σε μία άνευ προηγουμένου επίθεση απέναντι στην εργατική τάξη και την νεολαία. Άρχισαν να βλέπουν ότι η καταστολή ή τα διάφορα αυταρχικά ιδεολογήματα δεν έφταναν ώστε να ανακόψουν τους κατά καιρούς μεγάλους εργατικούς αγώνες, απεργίες, καταλήψεις, τον Δεκέμβρη του 2008 κλπ. Έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο σχέδιο σε 2 κατευθύνσεις. Από την μία άρχισε να αυταρχικοποιεί κάθε κρατική δομή, να φτιάχνει ένα πιο συντηρητικό κράτος και από την άλλη να χρησιμοποιούνται ολοκληρωτικού τύπου αναδιαρθρώσεις σε βασικές κοινωνικές ανάγκες (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ωράρια και πάει λέγοντας…). Την ίδια ακριβώς περίοδο η ακροδεξιά πρόσφερε απλόχερη βοήθεια με την εκλογική της άνοδο και ανάγκασε όλες τις κυβερνήσεις να χρησιμοποιήσουν την αντιμεταναστευτική ρητορεία της.

Έτσι μπόλιασε την κοινωνία με ρατσιστικά και ξενοφοβικά ιδεολογήματα σε λανθάνουσα μορφή. Τα οφέλη και για τις 2 πλευρές πολλά. Η ακροδεξιά μπήκε στην βουλή, έβγαλε και ευρωβουλευτή και από την άλλη το πολιτικό σύστημα άρχισε να σταθεροποιείται και η κυβέρνηση να αποκτά κοινωνικό έρεισμα. Όταν ούτε αυτό έφτανε, η ακροδεξιά έπαιξε το τελευταίο χαρτί της και ικανοποίησε την ασίγαστη ανάγκη για κυβερνητικές καρέκλες. Έτσι Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, βρήκανε την σωτήρια κυβερνητική λέμβο στο ΛΑΟΣ.

Έπειτα ξαναήρθε μία περίοδος κινηματικής ανάτασης με μεγαλειώδεις πορείες, μαζικές συγκρούσεις και την ζυγαριά να γέρνει προς τους εργάτες και τους αγώνες τους. ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ όπου μπήκε δειλά και καλυμμένα αυτό το ”εμφυλιοπολεμικό δίπολο,” όπως το ονομάζουν. Το κεφάλαιο έπαιξε το τελευταίο χαρτί του και τα πόνταρε όλα. Ή δεξιά και εντός Ε.Ε που σημαίνει ανάπτυξη ή αριστερά εκτός ΕΕ που σημαίνει φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση. Αυτό ακριβώς το σημείο εκμεταλλεύτηκε και η Χ.Α και πήρε μία τεράστια μερίδα κόσμου, που όμως αποτελούσε εκλογικό κοινό της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του διαλυμένου πλέον ΛΑΟΣ. Από την στιγμή που η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ άνοιξαν από μόνα τους την ατζέντα της λαθρομετανάστευσης, των γειτονιών με ξένους που ενοχλούν τους έλληνες, έδωσαν την κατάλληλη πάσα στους φασίστες που προφανώς σε αυτά παίζανε ”εντός έδρας”…

Επωφελήθηκαν και οι 2 πλευρές και πάλι. Από τη μια η κυβέρνηση με τις συνεχόμενες επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους στην αριστερά να ζεσταίνει συνεχώς το ”εμφυλιοπολεμικό κλίμα” και να εδραιώνει τη θέση της χάρη σε αυτό -μαζί βέβαια και με την κινηματική νέκρα. Από το άλλο χέρι οι φασίστες εκμεταλλευόμενοι όλο αυτό εφαρμόσανε πιο ακραία την ατζέντα αυτή και είδανε τα ποσοστά τους να φτάνουν μέχρι και στο 17%… Υπήρχε μία αμοιβαία σχέση και συνεργασία, αλλά από την πλευρά της κυβέρνησης υπήρχαν οι αυταπάτες ότι όλο αυτό θα ξεφουσκώσει και δεν θα φτάσει στα άκρα. Ήρθε όμως η δολοφονία του Παύλου και φτάσαμε στο δια ταύτα…..

Η κυβέρνηση και το σύστημα ήξεραν μοιραία αργά ή γρήγορα ότι θα πληρώσουν και αυτοί το μερίδιο που τους αναλογεί. Έτσι απομόνωσε ένα οργανικό τους κομμάτι ως ακραίο, ως συμμορία, και επιχειρεί να το «τελειώσει» με την δημόσια νομική διαπόμπευσή του. Εδώ επιβεβαιώνεται αυτό που χρόνια λέει η κομμουνιστική-επαναστατική αριστερά ότι το πολιτικό σύστημα εκτρέφει και καλλιεργεί τον φασισμό… μέχρι εκεί που του είναι χρήσιμος.

Εδώ θα δώσω ένα προσωπικό παράδειγμα για να γίνει όλος ο παραπάνω συλλογισμός πιο κατανοητός. Στο χωριό μου είχαμε στο σπίτι ένα σκύλο τον Μαξ, λίγο αλλοπρόσαλλος, περίεργος αλλά όσο και να μεγάλωνε ήτανε αγαπητός σε όλους μας. Πιστός φύλακας, μας πρόσεχε όλους και ειδικά τα μικρά μου ξαδελφάκια. Κάποια στιγμή όμως έκανε μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε ένα από τα μικρά. Το τρέξαμε στο νοσοκομείο και εκεί μας είπανε ότι οι πιο συχνές επιθέσεις οικόσιτων σκυλιών είναι ενάντια στα ίδια του τα αφεντικά… Προφανώς την ίδια στιγμή το πήγαμε σε ένα μακρινό μέρος, δεν το σκοτώσαμε βέβαια, αλλά προφυλαχτήκαμε… Ακόμη και μετά από καιρό τον θυμόμασταν πολλές φορές και ευχόμασταν να ζει και να περνά καλά… Αργότερα πήραμε καινούργιο σκύλο να μας προσέχει και να τον αγαπάμε…

Έτσι και οι πιο πιστοί υπηρέτες του συστήματος, ακόμα και τα μαντρόσκυλα του κεφαλαίου και του κράτους, μπορεί να δαγκώσουν το χέρι του αφεντικού… και όσο και να τα αγαπά το αφεντικό τα διώχνει για να προφυλαχτεί… Άλλα αφεντικά μπορεί και να τα σκότωναν.

Αν προσέξουμε τις μικρές λεπτομέρειες (ίσως για κάποιους όχι και τόσο μικρές) του λόγου των κυβερνητικών βουλευτών, των δημοσιογράφων (πχ. Πρετεντέρης) ανοίγουν το θέμα ως μιας συμμορίας εγκληματικής, η οποία παρομοιάζεται πολλές φορές με την Καμόρα(!!!), και την πολιτική διάσταση της Χ.Α την αφήνουν τελευταία ή δεν ασχολούνται με αυτή. ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Δεν μπαίνω σε λογικές συνωμοσιολογίας , προβοκατορολογίας κλπ.

Αυτή η επιλογή τους είναι στοχευμένη. Προσπαθώντας να ”ποινικοποιήσουν” την ακροδεξιά και την ακροαριστερή βία, φτιάχνουνε την περίφημη θεωρία των 2 άκρων.

Αυτό κατά τη γνώμη μου αποτελεί ένα μακρόπνοο σχέδιο, ώστε στην πρώτη είτε λάθος κίνηση του κινήματος είτε προβοκάτσια (βλέπε Μαρφίν) να ανοίξουν και το θέμα της ”αριστερής εγκληματικότητας” και να μπορέσουνε να ποινικοποιήσουν τους αγώνες, τις απεργίες, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις του κινήματος  ή να έχουνε το άλλοθι για την ολοκληρωτική επίθεση εναντίον τους… Ας μην παραβλέπουμε ή ας μην θεωρούμε τυχαίο γεγονός τα τελευταία γεγονότα όπου στην Αθήνα προσήγαγαν μαθητές με την υποψία κατάληψης, την σύλληψη των συντρόφων για αφισοκόλληση στην Ν. Σμύρνη και την φρονηματική δίωξη των αγωνιστών στις Σκουριές…..

Βάσει όλων των παραπάνω σίγουρα δεν μπορώ να δεχτώ τον επαναστατικό βερμπαλισμό για «νίκη του αντιφασιστικού κινήματος.» Σύντροφοι και συναγωνιστές, το σύστημα ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΑΤΑΙ… Ακόμα τουλάχιστον. Σε μια στιγμή πανικού μπόρεσε και αναδιπλώθηκε (μετά το Δεκέμβρη του 2008) και θα φοβηθεί τις πορείες των τελευταίων ημερών;;; Απλά πρόκειται για μια ακόμα αναδίπλωση ώστε να βγει αλώβητο και να μπορέσει να συνεχίσει την οικονομική-πολιτική δολοφονία του… Τις σφαίρες του δεν τις ρίχνει στην Χ.Α αλλά περιμένει να τις ρίξει στους πραγματικούς του εχθρούς (δεν είναι κανένας τυχαίος ο Κρανιδιώτης).

Κάθε θεσμός, κίνηση, αλλά και το νομικό οπλοστάσιο του συστήματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να αξιοποιηθεί από το κίνημα αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλοι όροι που θα βοηθάνε την ταξική πάλη. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να προβάλουμε την πιο μαχητική αντικαπιταλιστική πάλη σε όλα τα επίπεδα. Να συνδυάσουμε τον κοινωνικό με τον μαχητικό αντιφασισμό!

1.    Κάθε σωματείο, κάθε εργατικό, φοιτητικό σχήμα, συνέλευση πόλης/γειτονιάς να διοργανώσουν αντιφασιστικά φεστιβάλ με ενημέρωση για την Χ.Α, αλλά και για την ως τώρα αντιφασιστική κινηματική εμπειρία.

2.    Να οριστεί ένα πανελλαδικό, την ίδια μέρα σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, καλά οργανωμένο αντιφασιστικό κάλεσμα με την απαραίτητη προεργασία.

3.    Όχι βιαστικές συγκρουσιακές ενέργειες σε γραφεία. Το να πιούμε πχ. σε ένα live και μετά να μας βγαίνει το ταξικό μίσος δεν βοηθά το κίνημα. Μόνο το σύστημα.

4.    Καλά οργανωμένες μαζικές συγκεντρώσεις απέναντι από γραφεία των φασιστών με μορφή καλέσματος και όχι υπόγειας συνεννόησης ”φωτεινών πρωτοποριών” κόκκινης ή μαυροκόκκινης απόχρωσης.

5.    Συγκρότηση λαϊκών αντιφασιστικών πολιτοφυλακών σε κάθε πόλη, χωριό, γειτονιά. Σύντροφοι, δεν είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάθε μέρα μία «βόλτα» στην γειτονιά μας σε ομάδες… Δεν είναι απαραίτητη ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ η σύγκρουση. (Εξάλλου ξέρουμε πόσο καλά τρέχουνε τα φίδια όταν φοβηθούν και μόνο από την μαζική παρουσία).

6.    Ενιαίο Επαναστατικό Αντιφασιστικό μέτωπο σε πανελλαδικό επίπεδο. Κάλεσμα ΑΜΕΣΑ στις βάσεις των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλο το φάσμα της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΚΚΕ(μ-λ), ΜΛ ΚΚΕ, και της εργατικής αυτονομίας και της πολιτικής αναρχίας ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ, ΕΣΕ, ΑΚ…