Πώς μπο­ρεί να συ­νι­στά α­πο­κά­λυ­ψη έ­να βού­λευ­μα το ο­ποίο βρί­σκε­ται ε­δώ και μή­νες στα χέ­ρια δε­κά­δων δι­κη­γό­ρων και σε γνώ­ση ό­λων των συ­ντα­κτών του δι­κα­στι­κού ρε­πορ­τά­ζ;
Με τον ί­διο τρό­πο που η υ­πό­θε­ση στην ο­ποία α­να­φέ­ρε­ται, η υ­πό­θε­ση του ε­μπρη­σμού της Marfin, α­να­σύ­ρε­ται, χρη­σι­μο­ποιεί­ται κα­τά το δο­κούν και ξα­να­μπαί­νει στο συρ­τά­ρι για να ξα­να­χρη­σι­μο­ποιη­θεί ό­ταν πα­ρα­στεί α­νά­γκη (ως φό­βη­τρο, ως α­πει­λή, ως ε­πι­κοι­νω­νια­κό τρι­κ, ως στά­χτη στα μά­τια) χω­ρίς κα­νέ­ναν σε­βα­σμό στα θύ­μα­τα, χω­ρίς κα­μία ευαι­σθη­σία για τους συγ­γε­νείς τους και προ­φα­νώς χω­ρίς κα­μία… α­γω­νία για την α­λή­θεια.

Εδώ το κά­νουν οι διω­κτι­κές αρ­χές και η ί­δια η κυ­βέρ­νη­ση, η «α­πο­κα­λυ­πτι­κή» δη­μο­σιο­γρα­φία θα κω­λώ­σει; Έτσι λοι­πόν η Real News, λί­γες η­μέ­ρες με­τά τις δη­λώ­σεις Σα­μα­ρά πε­ρί «πα­ρα­δειγ­μα­τι­κής τι­μω­ρίας των δρα­στών», κυ­κλο­φό­ρη­σε με πρω­το­σέ­λι­δο τίτ­λο «Αυ­τοί έ­κα­ψαν τη Marfin!». Στις ε­σω­τε­ρι­κές σε­λί­δες, ε­κτός α­πό το βού­λευ­μα, υ­πάρ­χουν και οι α­πα­ραί­τη­τες σάλ­τσες για να φτιά­ξει κά­πως η… μπα­γιά­τι­κη γεύ­ση της α­πο­κά­λυ­ψης: πα­λιοί γνώ­ρι­μοι «μπα­χα­λά­κη­δες», α­ναρ­χι­κοί πιο σκλη­ροί κι α­πό την πέ­τρα και σχέ­σεις με τους Πυ­ρή­νες της Φω­τιάς (για τις ο­ποίες βέ­βαια μό­λις δύο α­ρά­δες πα­ρα­κά­τω «δεν προ­κύ­πτει κα­νέ­να στοι­χείο»).
Το δη­μο­σίευ­μα ό­μως λέει μι­σές α­λή­θειες, ο­λό­κλη­ρα ψέ­μα­τα και πα­ρα­λεί­πει ό,τι δεν ε­πι­βε­βαιώ­νει τον τίτ­λο του.
Πρώ­τα α­π’ ό­λα οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι για τον ε­μπρη­σμό της Marfin εί­ναι… έ­νας, ο Θ.Σ., α­φού το δεύ­τε­ρο ά­το­μο που πα­ρα­πέ­μπε­ται κα­τη­γο­ρεί­ται για την ε­πί­θε­ση στον Ια­νό. Δεύ­τε­ρον, η ό­λη υ­πό­θε­ση δεν εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα α­στυ­νο­μι­κής έ­ρευ­νας αλ­λά στη­ρί­ζε­ται σε μια α­νώ­νυ­μη ε­πι­στο­λή που… έ­φτα­σε στα χέ­ρια των διω­κτι­κών αρ­χών και κα­το­νό­μα­ζε τρία ά­το­μα α­να­φέ­ρο­ντας ε­πι­πλέ­ον διευ­θύν­σεις, τη­λέ­φω­να και α­ριθ­μούς κυ­κλο­φο­ρίας. Την πα­ρα­θέ­του­με ο­λό­κλη­ρη α­φού το ύ­φος και το πε­ριε­χό­με­νό της εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «Εί­μαι έ­νας πο­λί­της, δεν θέ­λω να πω το ό­νο­μά μου και θέ­λω να πω μό­νο ό­τι οι α­ναρ­χι­κοί α­πό τα Εξάρ­χεια πά­νε στην Κε­ρα­τέα μο­λό­τοφ για να πε­τά­νε στους α­στυ­νο­μι­κούς και στις φα­σα­ρίες που γί­νο­νται με το ΧΥ­ΤΑ. Τρεις α­πό αυ­τούς εί­ναι […]. Αυ­τοί και οι άλ­λοι εί­ναι μπλεγ­μέ­νοι στα ε­πει­σό­δια στην Αθή­να, αυ­τοί πά­νε πά­ντα. Ήταν και στο κά­ψι­μο της Marfin στις 5 του Μάη, μπρο­στά­ρη­δες…»
Τρί­τον, ο συ­γκε­κρι­μέ­νος φά­κε­λος, α­πό τον Μάιο του 2011 που α­να­κι­νή­θη­κε για πρώ­τη φο­ρά η υ­πό­θε­ση (ό­λως τυ­χαίως στην πρώ­τη ε­πέ­τειο του τρα­γι­κού συμ­βά­ντος), άλ­λα­ξε πολ­λά χέ­ρια και πα­ρέ­μει­νε ε­πί μα­κρόν σε διά­φο­ρα συρ­τά­ρια, α­φού σε πρώ­τη φά­ση ο ει­σαγ­γε­λέ­ας τον ε­πέ­στρε­ψε στην α­στυ­νο­μία χω­ρίς να α­σκή­σει διώ­ξεις, για να φτά­σου­με τε­λι­κά στο πα­ρα­πε­μπτι­κό βού­λευ­μα του πε­ρα­σμέ­νου Μαΐου. Και τό­τε ό­μως οι δύο κα­τη­γο­ρού­με­νοι α­πο­λο­γή­θη­καν και α­φέ­θη­σαν ε­λεύ­θε­ροι με πε­ριο­ρι­στι­κούς ό­ρους.

«Υπάρ­χουν α­διά­σει­στα στοι­χεία για την α­θωό­τη­τα του Θ.Σ., και μά­λι­στα δεν εί­ναι στοι­χεία που προ­σκο­μί­σα­με ε­μείς αλ­λά πε­ριέ­χο­νται στη δι­κο­γρα­φία», ό­πως δή­λω­σε στην «Επο­χή» ο συ­νή­γο­ρός του Δη­μή­τρης Κα­τσα­ρής. Σε κά­ποιες α­πό τις δε­κά­δες φω­το­γρα­φίες που ε­πι­συ­νά­πτο­νται, ει­κο­νί­ζε­ται ο Θ.Σ. σε άλ­λο ση­μείο και το κυ­ριό­τε­ρο με άλ­λα ρού­χα α­πό αυ­τά που φο­ρά­ει το ά­το­μο που προσ­διο­ρί­ζε­ται σε άλ­λες φω­το­γρα­φίες ως ύ­πο­πτο για τον ε­μπρη­σμό. Αυ­τό βέ­βαια το βού­λευ­μα το προ­σπερ­νά­ει ως α­σή­μα­ντο α­φού στη δι­κο­γρα­φία υ­πάρ­χει η κα­τά­θε­ση ε­νός α­στυ­νο­μι­κού, ο ο­ποίος α­να­φέ­ρει ό­τι «συ­νή­θως τα ά­το­μα αυ­τά αλ­λά­ζουν ρού­χα» («με­τά και ό­χι πριν α­πό την ό­ποια ε­νέρ­γεια» ε­πι­ση­μαί­νει ο Δ. Κα­τσα­ρής αλ­λά αυ­τά εί­ναι ψι­λά γράμ­μα­τα). Αλλά και η άρ­ση του α­πορ­ρή­του των ε­πι­κοι­νω­νιών ε­πι­βε­βαιώ­νει ό­σα κα­τέ­θε­σε ο Θ.Σ. για το πού πή­γε και τι έ­κα­νε ε­κεί­νη την η­μέ­ρα.
Τώ­ρα πε­ρι­μέ­νουν να ο­ρι­στεί δι­κά­σι­μος: «Κρα­τή­σα­με χα­μη­λούς τό­νους ό­λον αυ­τό τον και­ρό, κυ­ρίως α­πό σε­βα­σμό προς τις οι­κο­γέ­νειες των θυ­μά­των, ό­μως κά­ποια στιγ­μή πρέ­πει να τε­λειώ­νου­με με αυ­τή την κα­τα­σκευα­σμέ­νη υ­πό­θε­ση». Στον α­ντί­πο­δα τω­ν… χα­μη­λών τό­νων γύ­ρω α­πό την τε­χνη­τή α­να­θέρ­μαν­ση της υ­πό­θε­σης έ­χει στη­θεί τις τε­λευ­ταίες η­μέ­ρες έ­νας μα­κά­βριος χο­ρός πο­λι­τι­κών σκο­πι­μο­τή­τω­ν: άλ­λος παί­ζει τον τι­μω­ρό των δύο ά­κρων, άλ­λος προ­α­ναγ­γέλ­λει συλ­λή­ψεις α­ρι­στε­ρών κι άλ­λοι δί­νουν δια­πι­στευ­τή­ρια δη­μο­σιο­γρα­φι­κής υ­πο­τέ­λειας στην κυ­βέρ­νη­ση…

Ρό­ζα Κο­βά­νη

Πηγή epohi.gr