Η μικρή Μαρία δεν είναι ανήκει στην Αρία Φυλή. Η καταγωγή της δεν είναι κάποια από τις ευγενείς χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Δεν είναι “ξανθός άγγελος” αλλά ένα γυφτάκι, παιδί λαθρομεταναστών τσιγγάνων από την Βουλγαρία.
Τα γυφτάκια δεν έχουν θέση στο ευγενές ίδρυμα της κυρίας Βαρδινογιάννη. Τα παιδιά των λαθρομεταναστών, οι λαθρομετανάστες δεύτερης γενιάς, δεν ανήκουν στις αρμοδιότητές της. Με αυτά ασχολείται ο Δένδιας. Όπως γράφει το in.gr, “η Μαρία αναμένεται τώρα να μεταφερθεί σε ένα κέντρο υποδοχής της κοινωνικής πρόνοιας της Βουλγαρίας και στη συνέχεια να δοθεί σε ανάδοχη οικογένεια”. Δηλαδή θα απελαθεί και θα κλειστεί σε ορφανοτροφείο στην Βουλγαρία -γιατί φυσικά καμιά “ανάδοχη οικογένεια” δεν θα βρεθεί να υιοθετήσει ένα γυφτάκι. Αν ήταν από την Σουηδία ή έστω από την Γερμανία θα μπορούσε να βρεθεί μια πλούσια οικογένεια που θα είχε συγκινηθεί από το αθώο της πρόσωπο και να την πάρει -οι αιτήσεις υιοθεσίας θα έφταναν με τις εκατοντάδες στο ίδρυμα της κυρίας Βαρδινογιάννη. Κάποιοι θα ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν και το κάτι τις -για να στηρίξουν το έργο του Χαμόγελου του Παιδιού καλέ, μην πάει στο κακό ο νους σας. Αλλά ένα γυφτάκι…
Οι γονείς της, όχι οι φυσικοί γονείς της στην Βουλγαρία αλλά οι άνθρωποι που τέσσερα χρόνια τώρα την μεγάλωναν και την φρόντιζαν, παραμένουν στις φυλακές κατηγορούμενοι για “αρπαγή ανηλίκου”. Η φυσική μητέρα της Μαρίας, βέβαια, λέει ότι έδωσε το παιδί γιατί δεν μπορούσε να το ζήσει. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία: το κενό ανέλαβαν να το κλείσουν τα ΜΜΕ αναπαράγοντας όλους τους παλιούς ρατσιστικούς μύθους για τους τσιγγάνους που άλλοτε κλέβουν, άλλοτε γεννάνε παιδιά για να τα πουλήσουν -με μπόλικες σάλτσες. “Άνθρωποι που γνωρίζουν”, λένε τα κανάλια, μας πληροφόρησαν ότι την Μαρία την πούλησαν οι γονείς της έναντι 250 Ευρώ. Όπερ έδει δείξαι. Στην Δημοκρατία του “άρθρο 41, εγκρίνεται κατά πλειοψηφία” δεν χρειάζονται και μάρτυρες για ένα τσιγγάνο. “Ένοχοι κατά πλειοψηφία”. Για αυτούς, άλλωστε, οι φυλακές είναι σαν δεύτερο σπίτι…
Είναι βέβαια και η κατηγορία της “υφαρπαγής ψευδούς βεβαίωσης”: πήγαν στο ληξιαρχείο και δήλωσαν το παιδί σαν δικό τους. Φοβερό έγκλημα. Τόσο φοβερό όσο και ήταν κάποτε και η “παράνομη σχέση” ή η μοιχεία: μια μητέρα δεν έχει δικαίωμα να δώσει σε κάποιους άλλους το παιδί της -γιατί δεν μπορεί να το ζήσει. Αυτό είναι δουλειά του κράτους. Αν δεν μπορείς να το μεγαλώσεις, το δίνεις σε ένα ίδρυμα και αυτό θα βρει μια “σωστή” ανάδοχη οικογένεια, που θα τα έχει όλα -δουλειά, σπίτι, χριστιανικά ήθη, φορολογική ενημερότητα- για να το δώσει.
Χωρίς την ευλογία του παπά, την σφραγίδα του Ληξιάρχου και το πιστοποιητικό είσαι παράνομος. Τώρα στο φοβερό αυτό οπλοστάσιο της γραφειοκρατίας προστίθεται και το τεστ DNA. Χώρος για κοινότητες, όπως ήταν παραδοσιακά οι Ρομά, όπου τα παιδιά μεγάλωναν όλα μαζί, ανήκοντας πρακτικά σε όλη την κοινότητα και όχι στην οικογένεια δεν υπάρχει. Απαγορεύεται. Τι το κάναμε εδώ, ο καθένας θα ζει όπως θέλει; Υπάρχουν και κανόνες: το σωστό είναι ένας πατέρας, μια μητέρα και δυο (κατά προτίμηση κατάξανθα και γαλανομάτικα, αλλά κάνουμε και εκπτώσεις) παιδιά. Η ανομία θα παταχθεί -και στις προσωπικές σχέσεις.
του Σωτήρη Κοντογιάννη