Η πρώτη φάση πολιτικής δράσης μας πρέπει να συνίσταται στην δημιουργία μιας κατάστασης χάους σε όλες τις δομές του καθεστώτος και η δραστηριότητά μας θα πρέπει να αποσκοπεί στην υπονόμευση του δημοκρατικού κράτους, με ενέργειές μας που θα αποδίδονται σε κομμουνιστές ή φιλο-μαοϊκούς». (εσωτερικό κείμενο των νεοφασιστών που έδρασαν στην Ευρώπη και την Ιταλία την δεκαετία του 70)

Στην τρομοκρατία, επειδή όλα είναι σκοτεινά, δεν είναι κανείς ποτέ σίγουρος για τους δράστες και το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται από πίσω. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα, είναι ποια πλευρά ωφελείται πολιτικά από μια τρομοκρατική ενέργεια. Τη χθεσινή βομβιστική επίθεση εναντίον της Χρυσής Αυγής έτρεξε να αξιοποιήσει η ίδια η νεοναζιστική οργάνωση. Μιχαλολιάκος και Κασσιδιάρης έσπευσαν να κατηγορήσουν την αριστερά: «Πρόκειται για πασίγνωστες αριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις που τα μέλη τους γνωρίζει η ασφάλεια».To site της οργάνωσης δημοσίευσε «αποκλειστικές φωτογραφίες» από τα κατεστραμμένα γραφεία στον Ασπρόπυργο, όπου και φωτογραφήθηκε με στολή-παραλλαγή της αντιτρομοκρατικής και γάντια ο Κασιδιάρης, σε μια νέα εκδοχή life style, την εποχή της κρίσης.

Μεγαλύτερη σημασία έχει η συνέχεια της προηγούμενης δήλωσης Κασιδιάρη: «Θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο που δεχόμαστε αυτή τη βομβιστική επίθεση μία ημέρα μετά αφού δεχθήκαμε άλλη επίθεση, επικοινωνιακή, από τα διεφθαρμένα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου». Εννοεί άραγε ο ποιητής ότι το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος δίνουν γραμμή στην τρομοκρατία; Πάντως το ηθικό δίδαγμα ήταν σαφές: είμαστε ήρωες, θύματα και εξοργισμένοι. Θα έχουμε άδικο αν μαχαιρώσουμε κανένα μετανάστη για να ξεσπάσουμε;

Τα περί γνωστών αριστερών τρομοκρατικών οργανώσεων είναι τρίχες… κασιδιάρικες: όσες υπήρχαν έχουν εξαρθρωθεί, η δε Σέχτα Επαναστατών(αν μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί ότι κινιόταν στην άκρα αριστερά) έχει εξαφανιστεί μετά την δολοφονία του Σ. Γκιόλια, το καλοκαίρι του 2010. Συνήθως οι τρομοκρατικές οργανώσεις αναλαμβάνουν την ευθύνη των ενεργειών τους, οι οποίες άλλωστε πραγματοποιούνται ακριβώς για να μαθευτεί η οργάνωση και οι στόχοι της. Η Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, η οργάνωση που φέρεται να πήρε την ευθύνη για την έκρηξη που έγινε το 2010 στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Σωκράτους έχει επίσης εξαρθρωθεί. Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι τις βάζουν μόνοι τους. Μπορεί οι δράστες να είναι κάποιοι ηλίθιοι αριστεριστές, που νομίζουν ότι έτσι κάνουν αντιφασιστικό αγώνα. Αλλά ποιός μπορεί να αποκλείσει ότι η δουλειά έχει γίνει από τμήματα του παρακράτους, που ελέγχει ανθρώπους και έχει διεισδύσει στην Χρυσή Αυγή;

Η ιταλική εμπειρία είναι εξαιρετικά πλούσια σε αυτόν τον τομέα. Το 1969 ξεκινούν βομβιστικές επιθέσεις με κορυφαίο γεγονός την Σφαγή στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου που είχε ως αποτέλεσμα 18 νεκρούς και 84 τραυματίες. Η αστυνομία κατηγορεί τον αναρχικό Πιέτρο Βαλπρέντα για να αποκαλυφθεί μετά από χρόνια ότι η επίθεση ήταν έργο της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη».

Μόνο το 1969 έγιναν τουλάχιστον 145 βομβιστικές ενέργειες από τους νεοφασίστες, ενώ παρόμοιες τρομοκρατικές ενέργειες συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια. Τον Απρίλιο του 1972 ύστερα από μια βομβιστική επίθεση στο Πετεάνο, δολοφονούνται τρεις καραμπινιέροι. Οι αρχές κατηγορούν ξανά την αριστερά, για να αποδειχθεί το 1990 ότι δράστες –και της βομβιστικής επίθεσης και των δολοφονιών των καραμπινιέρων- ήταν στελέχη ακροδεξιών τρομοκρατικών οργανώσεων, με επικεφαλής τον νεοφασίστα τρομοκράτη Βίνσεντ Βινσινγκουέρρα. Στην δική του ο Βινσινγκουέρρα ομολόγησε αφοπλιστικά: «κάθε βομβιστική επίθεση από το 1969 και μετά συνδεόταν με μια ομάδα. Οι διαταγές δίνονταν από ένα μηχανισμό που ανήκε στο κράτος και ειδικότερα από μια παράλληλη μυστική δομή του υπουργείου Εσωτερικών».

Σε μια εποχή που η Ιταλία περνούσε μια βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση, η στρατηγική της έντασης είχε συγκεκριμένο στόχο, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα των νεοφασιστών που ήρθαν αργότερα στο φως: «Αυτές οι ενέργειες έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί στην κοινή γνώμη εχθρότητα απέναντι σ’ εκείνους που απειλούν την ειρήνη του έθνους (δηλ. την αριστερά). Πρέπει να χειριστούμε κατάλληλα την κοινή γνώμη ώστε να πειστεί για την αποτυχία και την ανικανότητα των νόμιμων αρχών και θεσμών και να εμφανιστούμε ως η μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί μια σταθερή κοινωνική, πολιτική και οικονομική λύση αυτή τη στιγμή».

Τη στρατηγική της έντασης προσπάθησε αδέξια να μιμηθεί και ο Ν. Μιχαλολιάκος τη δεκαετία του ‘70 στην Ελλάδα, όταν άρχισε να σπέρνει βόμβες στην Αθήνα. Τη νύχτα της 23ης Ιουλίου 1978, σημειώθηκαν 13 εκρήξεις βομβών, ενώ είχαν προηγηθεί οι εκρήξεις στους κινηματογράφους «Έλλη» και «Ρεξ». Από την πρώτη είχαν τραυματιστεί 18 θεατές, οι τρεις πολύ σοβαρά, και από τη δεύτερη 15. Λίγο καιρό μετά η Γενική Ασφάλεια Αθηνών εξάρθρωσε φασιστική τρομοκρατική οργάνωση. Ανάμεσά τους ήταν και ο Ν. Μιχαλολιάκος, ο οποίος κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε  «για κατάρτιση και συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα, προς διάπραξη εγκλημάτων δι’ εκρηκτικών υλών». Με τόση πείρα, αναρωτιέται κανείς γιατί δεν πήγε ο ίδιος να επιθεωρήσει τα χαλάσματα των γραφείων της Χρυσής Αυγής στον Ασπρόπυργο, αλλά έστειλε τον άπειρο Κασιδιάρη…