Αθήνα, Εξάρχεια 6 Δεκέμβρη 2008
Ένας κρότος. Μια αδέσποτη σφαίρα αμολιέται. Ένας εξοστρακισμός. Ένας στόχος. Μια μικροκαμωμένη μορφή καταρρέει στο πεζοδρόμιο. Απέναντί του δυο σκιές απομακρύνονται με γοργό βηματισμό από το σκηνικό. Ακούγονται φωνές, ουρλιαχτά, κλάμα. Κλάμα παιδικό. Το φριχτότερο είδος κλάματος. Μια κηλίδα αίματος, που γίνεται λίμνη, που γίνεται θάλασσα, που πνίγει τα πάντα στο διάβα της.Πνίγει το χρόνο, πνίγει τα αθώα χαμόγελα, πνίγει την ίδια τη ζωή! Ξαφνικά όλα παγώνουν. “Τι έγινε ρε παιδιά;” “Σκοτώσανε τον Αλέξη!”…….
Φωτιά! Παντού! Κύματα οργής και θλίψης! Πρόσωπα γεμάτα δάκρυα, απορία, μίσος! Για άλλη μια φορά μίσος! Για μια ακόμη φορά οι τύραννοι ήρθαν και μας σκότωσαν, μας βίασαν, μας λήστεψαν, μας ταπείνωσαν. Αυτή τη φορά όμως το μίσος είναι τεράστιο, ξεχειλίζει, είναι ασυγκράτητο, ανεξέλεγκτο! Αυτή την φορά μας κλέψανε την αθωότητα και τα παιδικά χαμόγελα! Αυτή τη φορά είναι αλλιώς τα πράγματα! Θα τους κάψουμε ζωντανούς!! Κάθε τύραννο, κάθε εξουσιαστή,κάθε δολοφόνο! Θα τα κάψουμε όλα! Θα το λεηλατήσουμε όλα ! ΕΞΕΓΕΡΣΗ! ΧΑΟΣ! ΑΝΑΡΧΙΑ!
“Συγκρατηθήτε. Το παρακάναμε. Κάναμε λάθος.Όχι για το αίμα του μικρού. Έτσι και αλλιώς το αίμα είναι το καύσιμο μας. Πάντα θα το χύνουμε. Αλλά όχι έτσι.Όχι στη βιτρίνα. Όχι μπροστά σε μάρτυρες. Ας αφήσουμε τώρα λοιπόν τον όχλο να ξεθυμάνει και συνεχίζουμε το έργο μας. Α! και στείλτε εκ μέρους μας στην οικογένεια του νεαρού αλήτη.”
Ο όχλος όμως δε λέει να ξεθυμάνει. Συνεχίζει. Ποιος όχλος; Που είναι ο όχλος. Αυτοί αποκτούν συνείδηση! Ποιοι “γνωστοί-άγνωστοι” και ποιοι ταραξίες; Βλέπεις παππούδες και εγγόνια στους δρόμους, μαθητές με μια πέτρα στο χέρι, άνεργους, μετανάστες και κολασμένους να ξυπνάνε και να αρπάζουν και να αρπάζουν αυτά που δικαιούνται, αυτά που τους έκλεψε ο τύραννος. Οι μέρες περνάνε και η οργή δεν καταλαγιάζει. Πλησιάζει το επόμενο στάδιο της εξέγερσης. Η συνειδητοποίηση και η επανάσταση.
“Βγάλτε έξω τα σκυλιά! Τσακίστε τους πριν είναι αργά! Τσακίστε τους πριν αρχίσουν να ελπίζουν! Γρήγορα! Βγάλτε τους τις κουκούλες. Γρήγορα! Ορμήξτε, απαγάγετε, κατασκευάστε στοιχεία, στριμώξτε απειλήστε, φυλακίστε!! Ανοίξτε το κάτω συρτάρι και απελευθερώστε τους φασίστες. Θα τους ξαναχρειαστούμε . Που τόλμησαν να αντιδράσουν, να εξεγερθούν, να ελπίσουν, να ονειρευτούν!”
Νέοι τρομονόμοι, παρακολουθήσεις, όλοι ύποπτοι, πεσίματα και προσαγωγές, συλλήψεις, πολιτικοί κρατούμενοι, δίχως στοιχεία, δίχως βάσιμες κατηγορίες. Όμηροι, απαχθέντες. Μειώσεις μισθών, απολύσεις, ανεργία, κρίση, χαράτσια, μέτρα, ατομικές συμβάσεις, κανένα δικαίωμα. Καμιά προσμονή. Μαύρος ορίζοντας.
“Τα καταφέραμε περίφημα. Τους τσακίσαμε. Δες τους πως έχουν τα κεφάλια τους σκυφτά! Τους σακατέψαμε μια και καλή.”
Υπάρχει ένα μυστικό που το δεν το ξέρουν οι τύραννοι και οι άνθρωποι το έχουν ξεχάσει. Αυτοί που δεν ξέρουν δε θα μάθουν, όμως αυτοί που ξέχασαν μπορεί να θυμηθούν. Η ελπίδα και η φλόγα είναι αθάνατες, δεν μπορούν να φονευτούν. Το πάθος και τα όνειρα αθάνατα είναι και αυτά. Περιμένουν. Καρτερούν υπομονετικά να θυμηθούμε…
Salvador