Τις τελευταίες μέρες του 2012 -τις λεγόμενες και εορταστικές- το κράτος έκτακτης ανάγκης έστειλε το δικό του γιορτινό μήνυμα: εισβολή στη Βίλλα Αμαλίας, με συλλήψεις και ευφάνταστα σενάρια περί εστιών ανομίας. Δεκάδες προσαγωγές αντιφασιστών στο Βόλο, ώστε τα αυγά να οργανώσουν τα ναζιστικά “συσσίτια”, μια από τα ίδια στο Αγρίνιο χωρίς προσαγωγές και φυσικά εισβολή των ένστολων χρυσαυγιτών στην Ασοεε, με πρόσχημα το παραεμπόριο. Φυσικά οι μπάτσοι παρουσία εισαγγελέα και με πλήρη πολιτική κι ιδεολογική κάλυψη από το Δένδια παραβίασαν τα αναρχικά κι αριστερά στέκια, ενώ στόχος τους ήταν ο ραδιοφωνικός σταθμός 98fm, ένας ουσιαστικά κινηματικός σταθμός.
Πέρα από το επιχειρησιακό-κατασταλτικό κομμάτι της ανοικτής πια επίθεσης σε στέκια κι αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, μεγάλη σημασία έχει κατά τη γνώμη μας η ιδεολογικοπολιτική υπεράσπιση της. Όπως έχουμε πει πολλές φορές η ανάδειξη των μεταναστών, των αναρχικών και της αριστεράς-παρά την ενσωμάτωση της, ως Εχθρό, επιτρέπει την ενοποίηση των επιμέρους αστικών μερίδων, άρει την επίπλαστη διάκριση μνημονιακής και αντιμνημονικής (άκρα)δεξιάς και το κυριότερο αποτελεί τη νέα μορφή κοινωνικής συμμαχίας που παράγει και το αντίστοιχο μπλοκ εξουσίας. Η νέα αυτή συμμαχία, μπορεί ακόμα να αναζητά το υλικό της υπόβαθρο, εφόσον η βίαιη αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των μεγαλοαστών πλήττει και τους εν δυνάμει συμμάχους, αλλά είναι αρκετή για να εξασφαλίζει ανάσες σταθερότητας στο πολιτικό σύστημα κι αποτελεί προεικόνισμα του μέλλοντος, άν εμπεδωθεί η ήττα κι η νέα κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση μόνο αδαείς, φοβισμένοι ή πολιτικοί απατεώνες δε βλέπουν πια πως οι δομές της αστικής δημοκρατίας κι ευρύτερα του κράτουςμετατρέπονται σε ένα μόνιμο κράτος έκτακτης ανάγκης, γεγονός που δεν πιστοποιεί ούτε πανικό των κυβερνώντων, ούτε φυσικά πως η εξέγερση έρχεται ως μεσσίας, αλλά αντίθετα πως το κράτος προσαρμόζεται στη νέα ταξική ισορροπία, συντελώντας στην ανάπαραγωγή της.
Εδώ πρέπει να κάνουμε μια σημαντική διάκριση. Η κρίση που μετρά ήδη πέντε χρόνια, δεν έχει καμία προοπτική άμεσης υπέρβασης, δεν υπάρχει για να το πούμε αλλιώς καμία θετική αφήγηση για το μέλλον από τη μεριά των ελίτ, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκόσμια. Όμως αυτό δε σημαίνει πως η κρίση ακολουθεί κάποιο γραμμικό σχήμα, όπου η συνεχώς επιδείνωση των συνεπειών της οδηγεί στην επανάσταση ή έστω στην επαναδιαπραγμάτευση των “κακών” πολιτικών που θα ήθελε ο Σύριζα. Και η παραμικρή σταθεροποίηση, ακόμα κι αν είναι μόνο για μερικούς μήνες, επιτρέπει στον αντίπαλο να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, ώστε να οργανώσει καλύτερα το πλάισιο και τις συμμαχίες του. Αυτό δε σημαίνει ούτε πως η κρίση πέρασε, ούτε πως “όλα τελειώσαν”, αλλά πως δεν είμαστε μονίμως στο ίδιο σημείο. Από τον Παπαδήμο και μετά η αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος υπό ακροδεξιά ηγεμονία, η απονέκρωση του κοινοβουλίου, οι ναζήδες, η νέα εμφυλιοπολεμική αφήγηση για την κρίση και η συνεχής αναβάθμιση του ιδεολογικού και κατασταλτικού ρόλου των σωμάτων ασφαλείας συμπληρώνει τη συνεχιζόμενη ταξική επίθεση στην εργατική τάξη, αλλά και στα λεγόμενα μεσαία στρώματα.Επιτρέπει στην αστική τάξη και την κυβέρνηση της να πορεύεται και να υλοποιεί την πολιτική της ανεξάρτητα από το αν η κρίση συνεχίζεται ή βαθαίνει. Σε αντίθεση με μια γερασμένη αριστερά, ο αντίπαλος δείχνει να αντιλαμβάνεται και το μέγεθος της αντιπαράθεσης και πως φυσικά αυτή η αντιπαράθεση δε θα είναι αιώνια ή άχρονη. Έπειτα από 2,5 μνημονιακά χρόνια, το βιοτικό επίπεδο ευρύτερων μαζών χειροτερεύει, αλλά ή προσδοκία έστω μιας εξέγερσης (έντονη ως το Φλεβάρη του 2012) έχει αντικατασταθεί από εγκαρτέρηση, αποχωρητισμό ή αναμονή για το Σύριζα, γεγονός που πιστοποιεί πως ένας κύκλος αγώνων έχει κλείσει. Εμπρός για τον επόμενο, κανένα θέμα, αλλά με τη γνώση αυτών που έχουν συμβεί κι όχι με χαχόλικους ενθουσιασμούς που θα μας φέρουν μπροστά σε νέες ήττες.
Το κράτος έκτακτης ανάγκης (ΚΕΑ) αποτελεί με αυτή την έννοια τη νέα κατάσταση, τη νέα νομιμότητα, ακριβώς γιατί χτίζεται με συνεχείς παραβιάσεις της “παλιάς” νομιμότητας, εντός της οποίας φυσικά υπήρχαν πάντα οι δυνατότητες εκτροπής. Το ΚΕΑ έχει ένα διττό στόχο: α) όπως είπαμε από τη μια να συμπυκνώσει τη νέα κοινωνική συμμαχία του μεγάλου κεφαλαίου με τα απομεινάρια της μεσαίας τάξης και την αυλή των ηλίθιων που ακολουθούν, μιας συμμαχίας που χτίζεται στη πυγμή και στη προσδοκία των ανταλλαγμάτων για όποιον συνταχθεί με τον εθνικό κορμό. β) Από την άλλη να προστατεύσει και να ενισχύσει τη ναζιστική εφεδρεία, το συστημικό άκρο, είτε ως παρακρατικό ανάχωμα, είτε ως την επόμενη εναλλακτική λύση. Από αυτή την άποψη η εισβολή στη Βίλλα, εκτός από τα παραμύθια του Δένδια, είναι μια πριμοδότηση των απολειφαδιών με τα μαύρα μπλουζάκια μιας και η χωροταξική θέση της ήταν ένα πραγματικό ανάχωμα στη χρυσαυγίτικη επέκταση. Εξάλλου η ναζιστικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας αποτελεί έναν καταλύτη όσμωσης ανάμεσα στις δύο εκδοχές αναστύλωσης του ελληνικού καπιταλισμού. Ο κρατικός αυταρχισμός δεν ταυτίζεται με τους ναζί, αλλά μόνο όσοι κοιμούνται με αυταπάτες περί νομιμότητας δε διακρίνουν τις προθέσεις συμβιβασμού που εκφράζονται κι από τις δύο πλευρές.
Έτσι δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση γιατί ο -δεν έχω ακόμα μηνύσει την Γκάρντιαν- Δένδιας υποσχέθηκε στο διάγγελμα του “νομιμότητα παντού”. Όχι κάποια αφηρημένη νομιμότητα όπου οι “ίσοι πολίτες σέβονται ο ένας των άλλων και το κράτος είναι ο εγγυητής”, αλλά η νομιμότητα του ωμού συμφέροντος του κεφαλαίου, όπως υπάρχει στον πραγματικό συγκεκριμένο κόσμο μας, στην κοινωνία των ιδιωτών που λένε κι οι κλασικοί: “κάθε διεκδίκηση, δυνητική ή πραγματική, κάθε αμφισβήτηση της εξουσίας μας και του μονοπωλίου της βίας, είναι παράνομη, είμαστε οι μόνοι εκφραστές κι ερμηνευτές του νόμου, είμαστε η νομιμότητα”. Αυτό μας υπόσχεται ο πρώην Ενεκίτης υπουργός γιατί αυτό αντιστοιχεί στην υπεράσπιση του αστικού συμφέροντος συνολικά. Είναι άλλο να μη μένουμε αδιάφοροι στις αυταρχικές μετατοπίσεις στο εσωτερικό του κράτους και στη νέα εκδοχή κυρίαρχης ιδεολογίας που τις νομιμοποιεί στο επίπεδο των ιδεών κι άλλο να αναπολούμε την παλιά καλή νομιμότητα και να θέλουμε μάλιστα να τους “τρελάνουμε σε αυτήν”. Όχι μόνο γιατί το να εγκαλείς το κράτος επειδή δε σέβεται τη νομιμότητα του είναι το πολιτικό αντίστοιχο της καταγγελίας της λιτότητας ως αναποτελεσματική, λες και τρία χρόνια τώρα τα αστικά επιτελεία κάνουν συνεχώς λάθη. Αλλά γιατί όποιος επικαλείται τη νομιμότητα, όταν μάλιστα αυτή καταργείται μονομερώς από τους αφέντες, αφήνει ακάλυπτη πολιτικά κάθε σοβαρή πράξη αντιστασης, πόσο μάλλον ανατροπής. Να το πούμε πιο απλά η επανάσταση είναι πάντοτε παράνομη και αυτό ακριβώς την καθιστά κι επαναστατική, γι’ αυτό κι η νίκη της παράγει δίκαιο.
Την ίδια στιγμή που το κράτος επικαιροποιεί το μονοπώλιο της βίας και την αστική νομιμότητα, με την αμέριστη φυσικά συμπαράσταση των μέσων ενημέρωσης, η σύλληψη προς το παρόν 7 μπάτσων (ίσως να ρθουν κι άλλοι) σε κύκλωμα εμπορίας ναρκωτικών μοιάζει να χαλάει λίγο τη φιέστα. Όπως και να χει δεν είναι κι ό,τι καλύτερο ο προϊστάμενος της δίωξης να κατηγορείται για πρεζέμπορος, ούτε να αποκαλύπτεται το προφανές: πως η αστυνομία εμπλέκεται κι ελέγχει το εμπόριο θανάτου. Φυσικά μια βόλτα στο κέντρο, όπου συχνά οι κλούβες των Ματ οριοθετούν και τις πιάτσες αρκεί για να πειστεί κανείς, αλλά ο Δένδιας σε μια σχεδόν υστερική δήλωση έκανε λόγο, τέσσερεις (!) φορές σε μια παράγραφο, για απειροελάχιστη μειοψηφία επίορκων που θα ισχύσει και για αυτούς η νομιμότητα. Αυτά τα ξέρουμε καλά, τα χουμε ξανακούσει, αλήθεια η περσινή κάθαρση για τη μαφία της Θεσαλλονίκης πως προχωρά; Αλήθεια νομιμοποιούμαστε (sic) να ισχυριστούμε με την ίδια λογική του Δενδια περί απειροελάχιστων επίορκων πως και οι μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι μειοψηφία, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία των ρατσιστικών κρατικών πογκρόμ μόνο το 7% των μεταναστών που ελέχθησαν ήταν “παράνομοι” κι άρα δεν πρόκειται για καμιά σπουδαία “απειλή” εκτός κι αν είσαι ρατσιστής; Επομένως καλό το παραμύθι για επίορκες μειοψηφίες από τον εμπνευστή του κουκουλονόμου και διαφόρων ρατσιστικών διατάξεων, κι όπως θα συνεβη και με τη μαφία του περσινού χρόνου, η μπίζνα θα ανοίξει προσεχώς υπό άλλη διεύθυνση, μέχρι το επόμενο ξεκαθάρισμα ή κάθαρση αν προτιμάτε.
Κι αναμένεται ο σκληρός χειμώνας του 2013, με τους νεόπτωχους να αποτελούν εικόνα από το μέλλον, το όποιο κράτος πρόνοιας να καταρρέει και να προετοιμάζεται η αντικατάσταση του από λογής φιλανθρωπίες, με το κράτος έκτακτης ανάγκης να διαδέχεται την όποια αστική δημοκρατία, ενώ αρχίζουν σιγά-σιγά τα διαφαινόμενα ενδοαστικά ξεκαθαρίσματα -σε πολιτικό κι οικονομικό επίπεδο- που θα γεννήσουν το νέο μπλοκ εξουσίας. Κι ενώ σε αυτό το πλαίσιο το ναζιστικό κτήνος προσπαθεί να γεμίσει με μίσος το κενό που χάσκει πολιτικά κι υπαρξιακά σε μια κοινωνία που αναζητά εναλλακτικές λύσεις, χωρίς πάντα να επιθυμεί και το κόστος των επιλογών της δεν μπορούμε παρά να κάνουμε δύο μικρές διαπιστώσεις: το αυθορμητο ξέσπασμα έφτασε στα όρια του, τώρα είναι η στιγμή των συνειδητών δυνάμεων να δράσουν-αν υπάρχουν. Και επειδή δε θέλουμε νομιμότητα αλλά δικαιοσύνη, αντί για κάλαντα ας πούμε ένα παλιομοδίτικο τραγουδάκι που αρχίζει κάπως έτσι: “εμπρός της γης οι κολασμένοι, της πείνας σκλάβοι εμπρός, το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει σαν βροντή σαν κεραυνός!”
Άκης Τζάρας
