1.

Απ’ όλο το φάσμα του δημοκρατικού συρφετού (από τη γαλανόλευκη εκδοχή του έως την υποτιθέμενη «μαυροκόκκινη»), όλοι οι ευαίσθητοι πολυθρονολάγνοι βιβλιοφάγοι φρικιούν μπροστά στους πρόσφατους εμπρησμούς εθνικιστικών βιβλιοπωλείων στην Αθήνα. Τα δημοκρατικά κλαψουρίσματα ψέλνουν για την «καταστροφή της γνώσης και των ιδεών» και με γκεμπελιστικό τρόπο ταυτίζουν τις επιθετικές αυτές ενέργειες με το ναζισμό. Ακόμα και κάποιοι αναρχικοί (ή «αναρχικοί») νιώθουν μεταφυσικό ρίγος μπροστά στην εικόνα ενός καμένου βιβλιοπωλείου και μιλούν με τη γλώσσα των δημοσιογράφων: ¨Αυτοί που καταστρέφουν βιβλιοπωλεία είναι χειρότεροι από φασίστες. Δυσφημούν την αναρχία.¨

Πράγματι, τέτοιες επιθετικές ενέργειες δυσφημούν τη μεταμοντέρνα απονευρωμένη «αναρχία» των επικοινωνιακών λίφτινγκ και των από καθέδρας «επαναστατών» της πορδής, που μοιάζουν «σαν να τους έχουν πασαλείψει απαλοσύνη». Αρκετά όμως με αυτές τις ιδεολογικές κουραδομηχανές…

2.

Για το δημοκρατικό συρφετό το βιβλίο δεν είναι ένα εμπόρευμα, ένα απλό προϊόν της καπιταλιστικής οικονομίας. Υψώνεται πάνω από την οικονομία, αιωρείται πάνω από την βάναυση και φθαρτή ύλη: είναι αγνό και καθάριο Πνεύμα! Και να που εμφανίζεται ένας λόγιος πνευματικός φετιχισμός του εμπορεύματος: Η πίστη στο βιβλίο.

¨Στο βιβλίο, το βιβλίο καθαυτό, το κατ’ εξοχήν βιβλίο, το τέλειο βιβλίο, το ιερό βιβλίο, το βιβλίο κάτι σαν το ιερό, το βιβλίο σαν το ιερό των ιερών, το βιβλίο στους ουρανούς.¨

3.

Όπως είναι γνωστό (ή θα έπρεπε να είναι γνωστό), φετιχισμός είναι η πίστη πως ένα αντικείμενο ενσωματώνει υπερφυσικές ή μαγικές ιδιότητες. Έτσι, όπως στο χριστιανισμό οι εικόνες και τα λείψανα των αγίων, η «τίμια ζώνη» της Παναγίας (ακόμα και οι ρώγες της, επί Βυζαντίου), η … ανάσα του Χριστού σε μπουκαλάκι και άλλα παρόμοια θαυματουργά εμπορεύματα, ενσωματώνουν θείες ιδιότητες
(δηλ. θαυματουργές, δηλ. μαγικές), έτσι και τα βιβλία για τον ίδιο λόγιο φετιχισμό ενσωματώνουν αυτόματα τη Γνώση.

Είπαμε: δεν είναι ταπεινή και φθαρτή ύλη, αλλά ιερό και άφθαρτο Πνεύμα.
Όπως στον πλατωνικό ιδεαλισμό η ψυχή πέφτει από τα αστέρια και ενσαρκώνεται, έτσι και εδώ η Γνώση πέφτει απ’ τον κόσμο των Ιδεών και φωλιάζει στις σελίδες ενός βιβλίου.

4.

Γι’ αυτούς τους λόγιους φετιχιστές ένα είναι το Απόλυτο κακούργημα, το Έγκλημα των Εγκλημάτων, η ιεροσυλία καθαυτή: η καταστροφή των βιβλίων.

Μαζί με το βιβλίο αυτομάτως καταστρέφεται και η Γνώση! Θα έπρεπε κάποιος να τους πληροφορήσει ότι απ’ τον Γουτεμβέργιο και τον «έντυπο καπιταλισμό» και ύστερα, η γνώση δε συσσωρεύεται στα βιβλία, αλλά υπάρχει διάχυτη σε χίλιες δυο πηγές.

5.

Ο ελληνοπρεπής και ελληνέμπορος βουλευτής Άδωνις Γεωργιάδης (του οποίου η τσιριχτή φωνή θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ή έστω της αισθητικής…) μετά το νιοστό εμπρησμό του βιβλιοπωλείου του περιφέρονταν σαν ήρωας αρχαίας τραγωδίας στο κυνοβούλιο (ναι, με υ) με ένα μισοκαμένο βιβλίο του Πλάτωνα, τσιρίζοντας για «σκοταδισμό», «φασισμό» και άλλα τίνα γαργαλιστικά. Αυτό που δε μας είπε ο Άδωνις ήταν πως πριν 2500 χρόνια περίπου ο ίδιος ο Πλάτωνας ( το θύμα του «σκοταδισμού» των αναρχικών) μάζευε συγγράμματα των σοφιστών για να τα παραδώσει στις φλόγες. Τα συγγράμματα τελικά τα έσωσαν δυο νεοπυθαγόρειοι φίλοι του. (Φίλος ο Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια…)

Και φυσικά, τσιμουδιά για την παράδοση των ανεκτικών και δημοκρατικών υμών (ναι, με υ)  προγόνων στις διώξεις των φιλοσόφων και τους εμπρησμούς βιβλίων, σε μια εποχή που πράγματι μαζί με τα βιβλία καίγονταν και ιδέες…

6.

Το 432 Παλαιά Χρονολογία ψηφίζεται στην Αθήνα ένα ψήφισμα που εισάγει ο μάντης Διοπείθης: ¨δυνάμει του οποίου διώκονταν για εγκλήματα κατά της πολιτείας όσοι δεν πίστευαν στους θεούς και δίδασκαν θεωρίες σχετικές με τα ουράνια φαινόμενα¨ (Πλούταρχος)

Με βάση το ψήφισμα του Διοπείθη διώχτηκαν πολλοί αμφισβητίες φιλόσοφοι, όπως ο Αναξαγόρας, ο οποίος κατηγορήθηκε επειδή η διδασκαλία του είχε στόχο «την αποβολή και την εξάλειψη οιασδήποτε δεισιδαιμονίας που προκαλεί το φόβο για τα ουράνια σημεία, τα οποία τρομοκρατούν κι αυτούς που αγνοούν τις αιτίες τους κι αυτούς που κατακυριεύονται από τον φόβο των θεών, γιατί σχετικά μ’ αυτά δεν κατέχουν τη βέβαιή γνώση, την οποία παρέχει η αληθινή φυσική φιλοσοφία».

7.

Κάτι ακόμα που «ξεχνάει» ο κάθε Άδωνις που θρηνεί το καρβουνιασμένο μαγαζάκι του, είναι ότι οι πρώτοι διδάξαντες στον εμπρησμό βιβλίων είναι οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Συγκεκριμένα στα 415 παλαιά χρονολογία με βάση το ψήφισμα του Διοπείθη διώκεται ο σοφιστής Πρωταγόρας εξ’ αιτίας της Περί θεών πραμάτειας του, στην οποία αναφέρει: ¨Σχετικά με τους Θεούς, είναι αδύνατον να γνωρίζω αν υπάρχουν ή όχι, ή ποια είναι η μορφή τους. Τα στοιχεία που εμποδίζουν τη γνώση μου είναι πολλά, όπως το άδηλο του ζητήματος και η συντομία του ανθρώπινου βίου¨. Αυτός ο αγνωστικισμός του Πρωταγόρα θεωρήθηκε εγκληματικός αθεϊσμός και τιμωρήθηκε παραδειγματικά: ¨διώχθηκε από την Αθήνα και τα βιβλία του παραδόθηκαν στην πυρά στην Αγορά, αφού κατ’ απαίτηση του κήρυκα επιστράφηκαν από τους αγοραστές τους¨ (Διογένης Λαέρτιος). Μαζί με αυτά τα βιβλία και τις ιδέες, όμως, οι ιδεαλιστές αποφάσισαν να τιμωρήσουν και το «σαρκίο» του. Κι έτσι ο Πρωταγόρας πνίγηκε κυνηγημένος απ’ τους φιλήσυχους και ευσεβείς πολίτες…

8.

Οι πολιτισμένοι φιλισταίοι, όμως, «ξεχνούν» τις διώξεις των άθεων και των αγνωστικιστών στην αρχαία Ελλάδα, τον εμπρησμό των συγγραμάτων του Πρωταγόρα, όπως «ξεχνούν» τον εμπρησμό της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, τον εμπρησμό χιλιάδων συγγραμμάτων φιλοσόφων και πολέμιων του χριστιανισμού (κυρίως επικούριων και σοφιστών). Όπως οι δυτικοί ξεχνούν το παπικό Index Librorum Prohibitovum (κατάλογος απαγορευμένων βιβλίων) ή την απαγόρευση έκδοσης οποιουδήποτε βιβλίου με την ποινή τον δια απαγχονισμού θανάτου, που επέβαλε το 1535 ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος. Όλοι μαζί, ορθόδοξοι και καθολικοί, «ξεχνούν» την υπερχιλιετή σκοταδιστική χριστιανική επιβολή που αφόρισε τη γνώση, τις επιστήμες, το θέατρο, τη λογική, τα μαθηματικά κλπ σαν όργανα του Σατανά.

Θα προτείναμε λοιπόν σε όλους τους φετιχιστές βιβλιοφάγους να ανοίξουν κανένα βιβλίο, μπας και ξεστραβωθούν…

9.

Κι εκεί που όλα κυλούσαν ήρεμα και ωραία, εκεί που βασίλευε η ειρήνη και η αρμονία, ξαφνικά εμφανίστηκε η ενσάρκωση του κακού, ο ναζισμός:

«και εξήλθεν άλλος ίππος πυρός και τω καθήμενω επ’ αυτόν εδόθη, Αυτώ λάβειν την ειρήνη εκ της γης και ίνα αλλήλους σφάξετε και εδόθη αυτώ μάχαιρα μεγάλη»

Το θηρίο εισβάλει βίαια στην Ιστορία μ’ ένα σπαθί στο χέρι για να ξεριζώσει τη διαρκή ειρήνη του δυτικού ανθρωπισμού και εξαναγκάζει τους φιλήσυχους πατριώτες να αλληλοσφαχθούν. Κι ύστερα ήρθαν οι τρεις Άγγελοι της παγκόσμιας νομιμότητας (Ρούσβελντ, Στάλιν, Τσώρτσιλ) κι έσωσαν τη γη από το Θηρίο. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Ξαφνικά το νόημα ολόκληρης της Ιστορίας αλλάζει, αφού το Απόλυτο Κακό του ναζισμού λειτουργεί σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα εγκλήματα της πολιτισμένης Δύσης. Τα ναζιστικά εγκλήματα αποκτούν ένα ειδικό, σχεδόν μεταφυσικό, βάρος. Γίνονται «Μοναδικά». Έτσι το ολοκαύτωμα, λόγου χάρη, έγινε σύμβολο της Απόλυτης Βαρβαρότητας και τσιμουδιά για την αποικιοκρατία, την τεράστια γενοκτονία των ιθαγενών πληθυσμών στην Αμερική, την Ωκεανία και την Αφρική, τσιμουδιά για τον θεσμοποιημένο ρατσισμό σε Ευρώπη και Η.Π.Α. (ρατσισμός ανάλογος με το ναζιστικό αντισημιτισμό).

Ένας ακόμη ισχυρός συμβολισμός είναι και η παράδοση των βιβλίων στην πυρά απ’ τους Ναζί (και πάλι τσιμουδιά για τις ανάλογες περιπτώσεις στην αρχαία Ελλάδα και στην Ανατολική και Δυτική χριστιανοσύνη.)

10.

Οι δημοκράτες αλχημιστές ως ευκίνητοι πίθηκοι του πολιτικαντισμού προχωρούν στο πλέον ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα: παίρνουν κάποια κοινά εξωτερικά χαρακτηριστικά δύο τελείως διαφορετικών φαινομένων κι ύστερα με το μαγικό ραβδάκι της ιδεολογίας, τα ταυτίζουν. Έτσι οι κουκουλοφόροι αναρχικοί, φοιτητές, διαδηλωτές, κλπ ταυτίζονται απ’ τη δημοκρατική ψευδολογία με τους κουκουλοφόρους δοσίλογους της κατοχής (και πάλι τσιμουδιά για τους κουκουλοφόρους των ΕΚΑΜ και της «αντι»-τρομοκρατικής.) Με το ίδιο λογικοφανές παπαντζιλίκι όσοι καταστρέφουν βιβλία ταυτίζονται με τους ναζιστές. Είτε αυτοί είναι φανατικοί χριστιανοί που καίνε τις ανοησίες του Ανδρουλάκη, είτε καταπιεσμένοι μαθητές που καίνε φασιστικά βιβλία. Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει…

11 Εν κατακλείδι: Τα βιβλία δεν είναι ιερά, ούτε ανήκουν σε μια ανέγγιχτη ουράνια σφαίρα, μακριά από τον πόλεμο που διεξάγεται εδώ κάτω στην ταπεινή μας γη. Τα βιβλία είναι εμπορεύματα όπως όλα τ’ άλλα και τα βιβλιοπωλεία επιχειρήσεις, όπως όλες οι άλλες. Με εκδότες και εκδιδόμενους/ες…

Τα βιβλία δεν είναι άσυλα πνεύματος ούτε ιερές και ουδέτερες ζώνε, αλλά μετέχουν κι αυτά στον κοινωνικό/ταξικό ανταγωνισμό. Όλα τ’ άλλα περί ταύτισης των εμπρηστών βιβλίων με το ναζισμό είναι φθηνά ιδεολογήματα δαιμονοποίησης και εύρεσης εσωτερικών εχθρών. Φθηνός γκεμπελισμός δηλαδή.

Οπότε ένα πράγμα μονάχα μπορούμε να πούμε στους εμπρηστές εθνικιστικών εμπορευμάτων: Ν’ αγιάσουν τα χέρια σας!

 Το κείμενο “δανείστηκε” από την Ασύμμετρη Απειλή τεύχος 6