ανακοίνωση αλληλεγγύης της συλλογικότητας
Η Λέλα Καραγιάννη μαζί με τα 5 παιδιά της βασανίστηκαν στα χέρια των Γερμανών κατακτητών, αργότερα εκτελέστηκε για την αντιστασιακή της δράση.
Το σπίτι της παρέμενε ανεκμετάλλευτο να ρημάζει από το 1960 όταν ο τότε ιδιοκτήτης Μεταξάτος το δώρισε για να στεγάσει φοιτητές από τα Ιόνια νησιά και την Κωνσταντινούπολη.
Οι συνδικαιούχοι ΕΚΠΑ, Σχολή Καλών τεχνών και το Πανεπιστήμιο Αθηνών αδιαφόρησαν επιδεικτικά επί χρόνια.
Το 1988 φοιτητές το κατέλαβαν για να εξασφαλίσουν στέγη, το επισκεύασαν εσωτερικά και έστησαν σειρά δραστηριοτήτων ανοιχτών στην κοινωνία.
Τα μέλη της κατάληψης ήταν “ιδιαίτερα επικίνδυνοι” για το κράτος, αφού κάθε τόσο πότιζαν το κατεστραμμένο από τον Ομερ -Πριόνι πάρκο Κύπρου, διοργάνωναν πολύ συχνά εκδηλώσεις μνήμης για τη Λέλα Καραγιάννη, τον αντιφασιστικό αγώνα αλλά και για άλλες καταλήψεις που δέχονταν κάθε τόσο επιθέσεις από τους παρακρατικούς φασίστες του Μιχαλολιάκου και τους μπάτσους. Ήταν πάντα δίπλα μας στο δρόμο όταν διεκδικούσαμε ένα καλύτερο κόσμο.
8 κοπέλες και 6 αγόρια πιάστηκαν από τους μπάτσους και σύρονται στα κελιά της δημοκρατίας του τρίο-ξεφτίλα επειδή είχαν την παραπάνω δράση.
Στις παράπλευρες φωτογραφίες φαίνεται η εκπαίδευση “τρομοκρατών” στη χρήση των Καλάσνικοφ, η κατασκευή βομβών μολότωφ, η συγγραφή προκηρύξεων, το χακάρισμα κυβερνητικών ιστοσελίδων και η ληστεία τραπεζών.
Πέρα από κάθε είδους χιούμορ, η “δημοκρατία” μπάτσων, πρακτόρων και μαφιόζων επιτίθεται σε μιά ακόμα κατάληψη για να αποδείξει ποιοί είναι οι άνομοι, οι παράνομοι, που κρύβονται οι μολότωφ και οι βόμβες, …με πλήρη αποτυχία !
Κατάφεραν να αποκαλύψουν χώρους συνάθροισης και έκφρασης, μπουκάλια μπύρας μόνο, βιβλία, εφημερίδες, υπολογιστές, όργανα ψυχαγωγίας, μηχανήματα μουσικής, ατέλειωτους κουβάδες μπογιάς, …αλλά κανένα όπλο, καμία βόμβα, κανένα παράνομο αντικείμενο, κανένα ναρκωτικό.
Γείτονες λένε ακόμα πως όχι μόνο δεν ενοχλήθηκαν ποτέ, αλλά ήταν πάντα ανοιχτοί να δεχτούν οποιονδήποτε, να συζητήσουν και βρήκαν στήριξη σε προβλήματα, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οι καταλήψεις δούλεψαν αποτελεσματικά αναδεικνύοντας τοπικά προβλήματα και διεκδικώντας με αγώνες λύσεις.
Προφανώς, το τριο-ξεφτίλα θέλει να μετατρέψει ξανά τους χώρους καταλήψεων σε νεκροταφεία ζώων, χώρους επίλυσης διαφορών μεταξύ συμμοριών ή ναρκομανών, εστίες ρύπανσης και τοπικά αποθετήρια σκουπιδιών, καθώς δεν υπάρχει φράγκο για την όποια αξιοποίησή τους που αν ποτέ γίνει θα πέσει στα χέρια ιδιωτών ή θα κοστίσει η όποια λειτουργία τους στους δημότες.
Για εμάς εδώ είναι τιμή να γνωρίζουμε ανθρώπους από καταλήψεις γιατί είναι άτομα που προσφέρουν στην κοινωνία, τα εγχειρήματά τους στρέφονται υπέρ της κοινωνίας και κατά της εξουσίας που μας ρημάζει με κάθε τρόπο τελευταία.
Για μας εδώ είναι όραμα να μιμηθούμε τη δράση τους και να την κάνουμε πράξη.
Για μας εδώ είναι άνθρωποι που πρέπει να είναι στο επίκεντρο του σεβασμού της κοινωνίας κι όχι πίσω από τα κάγκελα, όπως αξίζει σε πολλούς από τους εξουσιαστές και τους εργοδότες.
Υψώνουμε τη γροθιά της αλληλεγγύης και δηλώνουμε ξανά
κάτω τα χέρια της εξουσίας από τα στέκια, τις καταλήψεις, τους κοινωνικούς χώρους
Συμπληρώνουμε δανειζόμενοι μια κουβέντα :
“Εγώ, νιώθω πλούσιος επειδή συμμετείχα στα οράματα και στα ιδανικά της εποχής μου, έστω κι αν αυτά εξελίχτηκαν, όπως εξελίχτηκαν. Γιατί δεν είναι δυνατόν να είσαι άνθρωπος ζωντανός και να μην συμμετέχεις στο γίγνεσθαι της εποχής σου! Τότε, δεν είσαι τίποτα, δεν είσαι πολίτης, είσαι υπήκοος, είσαι οπαδός, είσαι ένα «ζώον». Και δυστυχώς, έχουμε γεμίσει από οπαδούς και υπηκόους αντί από πολίτες, διότι η λέξη πολίτης, σημαίνει ότι συμμετέχεις, ότι δρας, ότι σκέφτεσαι, ότι έχεις κριτική σκέψη, ότι έχεις φαντασία, ότι έχεις θέληση…”
Χρόνης Μίσσιος