1. Η μόνη ρεαλιστική απάντηση από τη σκοπιά της τάξης μας είναι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Ζούμε σε εποχές που το δίλημμα της επαναστατικής ανατροπής ή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας δεν επανέρχεται απλά. Είναι το μόνο ερώτημα που έχει, τελικά, νόημα. Εκ των πραγμάτων αυτό σημαίνει πως ζούμε σε μια επαναστατική εποχή. Τα πλαίσια διαμεσολάβησης και ταξικής “ειρήνης”, η σοσιαλδημοκρατία, ο εργοδοτικός – κρατικός συνδικαλισμός, ο κοινοβουλευτισμός, ο μεταρρυθμισμός πετιούνται εκεί που πάντα τους άξιζε να είναι. Στα σκουπίδια. Το πρόβλημα που έχουμε με αυτό είναι πως το κάνει ο αντίπαλος, για να επιβάλλει τους νέους όρους ταξικής κυριαρχίας. Στους καιρούς της κρίσης κανένα καρότο δεν μπορεί να κρύψει το μαστίγιο. Η βία, η ωμή ξεκάθαρη ταξική βία, είναι μονόδρομος για την άρχουσα τάξη. Η αριστερά που προσφέρει έδαφος σε ουτοπίες κοινοβουλευτικού δήθεν εκβιασμού των αφεντικών ή “αντικαπιταλιστικών” “ριζοσπαστικών” και “λαϊκών” κάλπ(η)κων μηνυμάτων προσφέρει άριστο έργο στους δυνάστες μας. Άξιος ο μισθός της.
2. Δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε για επιστροφή στη καπιταλιστική ανάπτυξη. Ο μονόδρομος του ταξικού εκβιασμού, ο βιασμός της αξίας της εργατικής δύναμης, να ποιος είναι ο δρόμος της ανάπτυξης. Η καπιταλιστική “ανάπτυξη” χρειάζεται τον χρόνο, τον ιδρώτα, το αίμα της τάξης μας, για να ανθίσει στα συντρίμμια που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική “κρίση”. Εμείς λέμε πως ο παλιός κόσμος πέθανε, και η επιστροφή στην “ανθηρή” για τα κέρδη των αφεντικών εποχή, είναι σπαρμένη με τα πτώματα των εργατικών αναγκών. Όλοι οι δρόμοι που προτείνουν αναζωπύρωση της “αγοράς”, “λαϊκές” οικονομίες, ανεξάρτητα αν είναι του ευρώ ή της δραχμής, στη λεωφόρο της καπιταλιστικής ανάπτυξης οδηγούν. Εκεί συναντιούνται μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ευρωπαϊστές και μη. Έξω από αυτούς τους δρόμους, εμείς λέμε να χαράξουμε το δικό μας μονοπάτι.
3. Δημιουργώντας τη νέα εποχή καπιταλιστικής κυριαρχίας, το σύστημα ξεδιπλώνει τα πέπλα της θωράκισης του. Τελευταίο και ισχυρότερο, το χαρτί της εθνικής ενότητας. “Ενότητα” για να μπούμε στο ευρώ, “ενότητα” για να βγούμε από τη κρίση, “ενότητα” ενάντια στον ξένο και τον πιο φτωχό, τους παράνομους με τους δικούς τους νόμους εργάτες. Αλλά και “εθνική ενότητα” double-face κόντρα στη τρόικα, στους “δοσίλογους”, στους ξένους. Κι από εδώ κι από εκεί όλοι να γινόμαστε ένα, αφεντικά και δούλοι. Στον “αντί-κατοχικό” αγώνα χέρι-χέρι οι ναζί της Χρυσής Αυγής, με τον κουστουμαρισμένο φασισμό του Καμμένου, κι από τ’ αριστερά κόμματα να σιγοντάρουν τηλεπερσόνες και μικροαστοί δημοσιογράφοι. Το σάβανο που μας ράβουν, φοριέται ήδη πολύ. Στα κύματα της γαλανόλευκης “δεξιάς και αριστερής” διαμαρτυρίας ορθώνονται ήδη τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τη τάξη μας. Κι όμως ο βαθμός της ταξικής συνειδητοποίησης των εργαζόμενων θα μετριέται πάντα, με το βαθμό που μπορεί να υπερασπίζουμε την τάξη μας, ολόκληρη χωρίς εθνικούς ή θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Αυτός αγώνας για την ταξική διεθνιστική συνειδητοποιήση είναι η δική μας μικρή συνεισφορά στο αγώνα της απελευθέρωσης μας απ’ όλα αυτά τα δεσμά.
4. Διαλέγουμε τον δρόμο που μας απέμεινε, τον μόνο δρόμο που είχαμε εξ αρχής: κοινότητες αγώνα από τους εργάτες και τις εργάτριες, στους χώρους εργασίας και στους χώρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στις γειτονίες του καπιταλιστικού εργοστασίου που ονομάζεται πόλη. Κάποια εργαλεία μας έχουν ονόματα παλιά, που αλλάξαν με τα χρόνια χίλια κύματα και χρώματα, όπως π.χ. τα σωματεία. Αυτά πρέπει να τα ξεσκονίσουμε καλά από τη σκουριά που μάζεψαν μέσα στον κρατικό-εργοδοτικό βόθρο που φρόντισαν διάφοροι “φίλοι” μας να τα καταχωνιάσουν εδώ και δεκαετίες και να τα επιστρέψουμε στη πηγή τους: στα σωματεία βάσης. Άλλα εργαλεία πρέπει να τα γεννήσουμε σήμερα, με το ταξικό πρόσημο και ουσία που τους χρειάζονται για να επιβιώσουν στη αρένα που τους περιμένει. Σίγουρα όμως όλα μας τα όπλα πρέπει να στρέφονται στη ρίζα του συστήματος. Στην ιδιοκτησία. Παλεύοντας για το μισθό και για τον χρόνο μας, πρέπει να βάλουμε στόχο την ιδιοκτησία τους. Αυτός είναι ο βασικός μας πολιτικός στόχος. Να καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Και είναι πολιτικός με τη μόνη πραγματική έννοια του πολιτικού, δηλαδή του πολέμου.
5. Ποιοι είμαστε: Αυτή είναι η εύκολη ερώτηση. Είμαστε εργάτες και εργάτριες, άνεργοι και άνεργες κομμάτι της τάξης που μέχρι σήμερα και δημιουργεί αλλά και πληρώνει. Τι είμαστε; Καλύτερα θα ήταν αυτή την ερώτηση να την απευθύνετε σε αυτούς που κατάφεραν να βουτήξουν στο βούρκο της συνδιαλλαγής τα πρόσημα που χρωμάτιζαν την απελευθέρωση. Τι θέλουμε; Ελευθερία και κομμουνισμό, αταξική κοινωνία και καταστροφή των σχέσεων παραγωγής. Και θα πολεμήσουμε σκληρά για να τα κερδίσουμε.
avanti_maestro
* Στη φωτογραφία: O εικοσιεξάχρονος παρτιζάνος Stjepan Fillipovic δευτερόλεπτα πριν τον απαγχονισμό του από Γερμανούς ναζί και Σέρβους συνεργάτες τους, υψώνει τις γροθιές και φωνάζει “Smrt fasizmu Sloboda narodu” (Λευτεριά στο λαό – Θάνατος στο Φασισμό). Valjevo δυτική Σερβία, Μάης 1942
