Οι Ζαπατίστας δεν πολλαπλασιάζονται μόνο στην Τσιάπας. Το παράδειγμά τους και ο τρόπος αντίστασής τους ριζώνει σε τόπους που μέχρι τώρα θα φάνταζε αδύνατο όπως η Νέα Υόρκη. Οι Μεξικάνοι μετανάστες οργανώνονται κτήριο κτήριο.
Το να ακούς είναι από τις βασικές ποιότητες ενός οργανωτή. Και αυτό είναι που έκαναν μία ομάδα από γυναίκες μετανάστριες το Δεκέμβριο του 2004 στο Este del Harlem – γνωστό ως El Barrio- στην Νέα Υόρκη. Πήγαν πόρτα πόρτα, κτήριο κτήριο ακούγοντας και κατανοώντας τα προβλήματα των κατοίκων και στην συνέχεια κάθισαν μαζί τους συζήτησαν και αναζήτησαν λύσεις από κοινού. Ποτέ πριν δεν είχαν μετάσχει στον κοινωνικό αγώνα στο Μεξικό, δεν γνώριζαν να μιλούν Αγγλικά και το μόνο που ήξεραν ήταν ότι υπήρχαν πολλοί άλλοι που ήταν στην ίδια κατάσταση με εκείνες. Τώρα πλέον συμπληρώνουν 8 χρόνια αγώνα για αξιοπρεπή κατοικία. 8 χρόνια αγώνα ενάντια στις εξώσεις και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές για να μπορέσουν να αποτρέψουν αυτό που είχαν υποχρεωθεί να ζήσουν πιο παλιά όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρογονική γη εξαιτίας της επιβολής της κουλτούρας του κέρδους από τους από τα πάνω.
Έτσι γεννήθηκε το «Κίνημα για την δικαιοσύνη τουBarrio (MJB) που σήμερα πλαισιώνουν 750 πολίτες ενταγμένοι σε 72 επιτροπές, μία από κάθε κτήριο. Όλες οι επιτροπές είναι αυτόνομες και συναντιούνται μεταξύ τους ανά περιόδους όπου συζητούν για τα προβλήματά τους και καθορίζουν την κοινή τους στρατηγική για να εξασφαλίσουν το ότι θα ζουν με αξιοπρέπεια.
Οι Ζαπατίστας αποτελούν την έμπνευσή τους. Αποδέχονται το πνεύμα της «Έκτης διακήρυξης της ζούγκλας της Λακαντόνια» και αποτελούν μέρος της Άλλης καμπάνιας της Νέας Υόρκης. Χαρακτηρίζουν το κίνημά τους σαν αστικό Ζαπατισμό και τον προσδιορίζουν σαν τον «άλλο τρόπο να κάνεις πολιτική με όλους τους από τα κάτω, με όλους εκείνους που αισθάνονται καταπιεσμένοι από τον καπιταλισμό, με όλους εκείνους που υποφέρουν από τις «κακές» κυβερνήσεις. «Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια στις κοινότητές μας», λέει ο Juan Haro, ένας από τους οργανωτές του MJB.
Μοιράζοντας τον αγώνα
«θέλουν να μας πάρουν τα σπίτια στοEl Barrio. Εταιρείες και κυβέρνηση εξαθλιώνουν την γειτονιά με σκοπό να αναγκαστούμε να την εγκαταλείψουμε και έτσι αυτοί να πάρουν τα σπίτια και να τα πουλήσουν ή να τα νοικιάσουν σε πλούσιους». « Αγωνιζόμαστε ώστε οι κάμποι και τα βουνά να ανήκουν σε αυτούς που τα κατοικούν, έτσι όπως και τα σπίτια πρέπει να ανήκουν σε αυτούς που τα κατοικούν και τα περιποιούνται» Αυτό είναι ένα από τα συνθήματα του κινήματος. Η δράση και οι θέσεις του θα παρουσιαστούν στο 3 σεμινάριο για τα αντί-συστημικά κινήματα στην Τσιάπας του Μεξικού μέσα από ένα βίντεο με τίτλο «Ο Άλλος κόσμος, ο άλλος δρόμος, η άλλη γειτονιά από τους από τα κάτω και η Αριστερά». Το βίντεο έως τώρα προβάλετε μόνο σε μικρές συγκεντρώσεις, σε συναντήσεις γειτονιάς και από επιλογή του κινήματος δεν έχει ανέβει στο ιντερνέτ. Το βίντεο, τις θέσεις την στρατηγική και τις τακτικές του κινήματος θα μεταφέρει στο Μεξικό ο Juan Haro, ένας από τους οργανωτές του και ο μοναδικός που έχει την δυνατότητα να ταξιδέψει στο San Cristobal de Las Casas λόγο του ότι είναι ο μόνος που έχει επίσημα χαρτιά εισόδου και παραμονής.
«Όντας μετανάστες ξέρουμε ότι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που μας εκδίωξε από την γη της καταγωγής μας, είναι το ίδιο που τώρα προσπαθεί να μας διώξει από τα σπίτια μας. Αγωνιζόμαστε ενάντια στα πολυεθνικά τραστ, ενάντια στους πολιτικούς και τους «από πάνω». Οργανωνόμαστε ώστε να μην συμβεί αυτό», συμπληρώνει ο Haro.
Η έμπνευση: Οι συζητήσεις και οι συναντήσεις των Ζαπατίστας.
«Μας εμπνέουν και μας διδάσκουν πώς μπορούμε να οργανωθούμε καλύτερα στην γειτονιά μας» συνεχίζει ο Haro. Κατά την άποψή του «για να μπορέσει κάποια μέρα να υπάρξει δικαιοδύνη, ελευθερία και αξιοπρεπή διαβίωση, είναι αναγκαίο να οικοδομηθεί ένας άλλος κόσμος όπου συνυπάρχουν πολλοί κόσμοι μαζί, και για ν συμβεί αυτό βασική αρχή είναι να μπορείς να ακούς, να συναντιέσαι, να συζητάς και να οργανώνεις στρατηγικές που είναι δυνατές να υλοποιηθούν».
Το 2005 όταν ο EZLN δημοσίευσε την «Έκτη διακήρυξη της ζούγκλας της Λακαντόνια» αυτή συζητήθηκε στην γειτονιά και οι κάτοικοι αποφάσισαν να ζητήσουν να ενταχθούν στην «Άλλη καμπάνια». Μία πρωτοβουλία των Ζαπατίστας που σκοπό είχε να «Ακούσει τον Μεξικάνικο λαό. Εκείνους που ήταν οργανωμένοι και εκείνους που δεν ήταν. Όλους εκείνους που όντας από «κάτω» και ενταγμένοι στην αριστερά προσπαθούν να αλλάξουν την υπάρχουσα κατάσταση της κοινωνίας».
«Σαν Μεξικάνοι μετανάστες συμμετέχουμε στην Έκτη ώστε να μην υποχρεωθούν άλλοι Μεξικανοί να εγκαταλείψουν την πατρογονική γη αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής για αυτούς και τις οικογένειές τους στο εξωτερικό όπως εμείς, αλλά και για όλους εκείνους που επιθυμούν να γυρίσουν πίσω να βρουν τις προϋποθέσεις για μια αξιοπρεπή διαβίωση».
«Δια μέσου της πρώτης κοινής συνάντησης των επιτροπών και της ψηφοφορίας μεταξύ των κατοίκων καταγράφονται τα κύρια προβλήματα της γειτονιάς, απαραίτητη συνθήκη για την οργάνωση στης στρατηγικής που θα ακολουθηθεί. Ασκούμε την πραγματική δημοκρατία. Ο αγώνας μας ορίζετε από τις αποφάσεις των κατοίκων και των κοινοτήτων που έχουν και τον τελικό λόγο». «Αυτή είναι η εμπειρία που αποκτήθηκε από την δράση των Ζαπατίστας και αυτό είναι που μεταφέρετε και στις άλλες γωνιές του κόσμου στα πλαίσια των «Δια- ηπειρωτικών συναντήσεων για την Ανθρωπότητα και ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό» που οργανώθηκαν από αυτούς.
Οι συναντήσεις είναι σημαντικές για τους κατοίκους του El Barrio και αποτελούν την ουσία αυτού που ονομάζετε Αστικός Ζαπατισμός. Ξεκίνησαν σε τοπικό επίπεδο στην πόλη της Νέας Υόρκης και εξαπλώθηκαν σε εθνικό και ηπειρωτικό επίπεδο. « Για εμάς είναι σημαντικό να γνωριστούμε με τους κατοίκους, να ενωθούμε με αυτούς, να αγωνιστούμε μαζί, να παρθούν οι αποφάσεις με οριζόντιο τρόπο. Είναι ακόμα σημαντικό να δημιουργηθούν γέφυρες επικοινωνίας με άλλες περιθωριοποιημένες κοινότητες. Να αναπτυχθούν επαφές και σχέσεις με ομάδες και κοινότητες μεταναστών, γυναικών, ομοφυλόφιλων, εγχρώμων και να εμφυτευτεί σε αυτές η αξία της αυτό οργάνωσης. Έτσι πραγματώνονται συναντήσεις με ομάδες που έχουν σαν κοινό, τον αγώνα για δικαιοδύνη, αξιοπρέπεια, δημοκρατία, και αυτό γίνετε στο El Barrio στην καρδιά της Νέας Υόρκης.
Κατακτώντας νίκες για να εμπνεύσεις για τον αγώνα.
Όταν ένα κοινωνικό κίνημα κατακτά μία νίκη, αναπόφευκτα κερδίζει και την εμπιστοσύνη και άλλου κόσμου που επιθυμεί και αυτός μία διέξοδο. Αυτό συνέβη το 2006 στο El Barrio όταν προσπαθήθηκε να εξωθούν από τα σπίτια τους φτωχές οικογένειες. Το κίνημα έδωσε την μάχη του και υποχρέωσε τον πολυεκατομμυριούχο Steve Kessner, ιδιοκτήτη 47 κτηρίων στην περιοχή να την εγκαταλείψει πουλώντας τα σπίτια του σε μία άλλη πολυεθνική με έδρα το Λονδίνο. Ήταν ένας σκληρός αγώνας που κράτησε περισσότερο από δύο χρόνια και πέραν της ακύρωσης των εξώσεων απέφερε αναγνώριση και κύρος στο κίνημα. Προσχώρησαν νέα μέλη, ενώ αναπτερώθηκε στο εσωτερικό του η διάθεση για συνέχιση του αγώνα. Με νέα ορμή το κίνημα κινήθηκε ενάντια στους νέους ιδιοκτήτες και οργάνωσε δεσμούς με αλληλέγγυες ομάδες σε 5 χώρες της Ευρώπης που η εταιρεία δραστηριοποιείτε. Έως τώρα οι οικογένειες παραμένουν στα σπίτια τους αγωνιζόμενες να κρατήσουν τα όνειρά τους ζωντανά. Πολλοί έως εχθές αδιάφοροι κάτοικοι έχουν πλέων δραστηριοποιηθεί. Εμπλέκονται στα κοινά, ακούν και πάνω από όλα έχει αρχίσει και ακούγετε και υπολογίζετε και η δική φωνή τους. «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μία μέρα θα ασχολούμουν με τα κοινά και θα αγωνιζόμουν με τους άλλους της κοινότητάς μου, αλλά να που τώρα είμαι εδώ. Αγωνιζόμαστε ενωμένοι και πραγματικά αλλάζουμε τον κόσμο γύρω μας. Με μικρά ίσως βήματα αλλά αρχίζουμε και τα καταφέρνουμε».
Σήμερα οι κάτοικοι του El Barrio συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στις εξώσεις, για ένα καλύτερο τώρα. « Όταν οργανώνεσαι παίρνεις αξία. Αποκτάς μία μεγάλη οικογένεια και όταν χτυπάνε κάποιον είναι σαν να χτυπάνε όλους» λέει ο Haro που τον τελευταίο καιρό ασχολείται με τις διαδικασίες οργάνωσης των συνελεύσεων των κατοίκων 3 νέων κτηρίων που θέλουν να ενταχθούν στο κίνημα. Ο μοναδικός εξάλλου όρος συμμετοχής στο κίνημα είναι να υπάρχει εσωτερική οργανωτική συνέλευση σε κάθε κτήριο.
«Η ιδέα είναι να δουλέψεις με τους άλλους για να αυξηθεί το ενδιαφέρων και το πάθος για αγώνα. Αυτό είναι που μας κινητοποιεί. Πολλές φορές όμως είναι πολύ δύσκολο να εμπνεύσεις την ανάγκη της αυτό οργάνωσης σε εκείνους που ποτέ δεν είχαν σχέση με αυτό τον τρόπο ζωής».
«Πάμε ίσως αργά, περπατώντας και σπάνια τρέχοντας. Περπατάμε ρωτώντας, ακούγοντας, οργανώνοντας και οικοδομώντας αυτό που λέμε Αστικός Ζαπατισμός αγωνιζόμενοι ενάντια στον νέοφιλελευθερισμό για την δημιουργία ενός κόσμου που μέσα του θα συνυπάρχουν πολλοί κόσμοι.